Bianco e Nero

Emilio Vedova was een kunstenaar die zich terdege bewust was van de esthetische verandering die hij en zijn generatie hebben ondergaan. Hij was in wezen autodidactisch en volgde nederige en sporadische avondlessen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog kanaliseerde Vedova zijn geloof in zijn kunst. In 1943 sloot hij zich aan bij de antifascistische groep Corrente, waarvan de leden ontvankelijk waren voor de revolutionaire ambitie van het werk van de Venetiaan. Vanaf dit moment gingen de meeste van de politieke banden van Vedova gepaard met een artistieke houding. Zo ondertekende hij in 1946 samen met enkele collega’s de Oltre Guernica om de expressieve abstractie te bevorderen. Een jaar later richtte hij Fronte Nuovo delle Arti op. In 1956 bleef hij grenzen verleggen door zich aan te sluiten bij Gruppo degli Otto en samen met hen te exposeren op de Biënnale van Venetië. Deze tentoonstelling wordt meestal geassocieerd met het ontstaan van de invloedrijke Arte Informale-beweging. Bianco e Nero belichaamt het gebruik van Vedova van abstractie als middel om zijn politieke voorkeuren en ambities over te brengen. De compositie is tegenstrijdig, hoekig, scherp en - zoals de titel al aangeeft - contrastrijk. Het uitgedrukte beeld is een breekpunt, dat van een noodzakelijke verandering om de voortdurende opbouw van deze onherstelbare spanning te voorkomen.