Sullivan’s Field

De uitbundige landschapsschilder William Crozier vervulde zijn natuurafbeeldingen met een sterk herkenbaar gevoel van momentum. Hij studeerde aan de Glasgow School of Art van 1949 tot 1953 en verbleef daarna in Parijs en Dublin. Daarna vestigde hij zich in Londen, waar zijn carrière echt begon. Hij zou uiteindelijk naar Cork verhuizen en daar zijn atelier vestigen. De regio bleek zeer invloedrijk en inspirerend te zijn. Het is het meest breed onderzochte onderwerp en thema binnen zijn corpus. Crozier heeft een bijzondere benadering van het landschap. Hij gebruikt heldere, contrasterende kleuren, in het algemeen zodanig emotioneel geladen dat men geen latente romantiek in zijn werk kan aanwijzen. Zijn begrip van lijnvoering en momentum maken bovendien van een deel van zijn werk iets echt aparts. Crozier onderschrijft namelijk geen academische zin voor perspectief, maar brengt richting, oriëntatie en diepte over door middel van dalende curven, waardoor de blik over het algemeen in een bijna spiraalvormige beweging naar rechts wordt geleid. Sullivan's Field vat deze kenmerkende compositie perfect samen. Het veld uit de titel lijkt in het water te duiken, zodanig geeft de contour het momentum weer. Ook het water is geagiteerd, de lineair gelaagde oppervlakte is rusteloos. Die lijnvoering staat in schril contrast met het latere werk van Crozier (vanaf de jaren 90), gemarkeerd door een stijve, platte en immobiele verticaliteit.