Bianco e Nero (Biel i czerń)

Emilio Vedova jest artystą świadomym zmian estetycznych, jakie zaszły w nim samym i w jego pokoleniu. Był właściwie samoukiem, który jedynie sporadycznie korzystał z kursów wieczorowych. W okresie II wojny światowej Vedova wyrażał swoje przekonania poprzez sztukę. W 1943 r. został członkiem antyfaszystowskiej grupy „Corrente”, której członkowie byli otwarci na rewolucyjne ambicje weneckiego twórcy. Od tamtej pory Vedova wiązał się z ruchami wyrażającymi jego postawę artystyczną. Przykładowo, w 1946 r. podpisał manifest „Oltre Guernica” promujący abstrakcję ekspresyjną. Rok później założył ugrupowanie „Fronte Nuovo delle Arti”. W 1956 r. w dalszym ciągu przesuwał granice, dołączając do „Gruppo degli Otto” i uczestnicząc w wystawie tego ugrupowania na Biennale w Wenecji. Pokaz ten jest wiązany jest zazwyczaj z narodzinami wpływowego ruchu Arte Informale. „Biel i czerń” doskonale ilustruje wykorzystanie przez Vedovę abstrakcji jako środka komunikowania własnych przekonań i aspiracji politycznych. Kompozycja oparta jest na konflikcie, nieregularna, ostra i – jak wskazuje sam tytuł – kontrastowa. Patrzący ma wrażenie, że całość znajduje się w punkcie zwrotnym, że konieczna jest zmiana, która pozwoli uniknąć dalszego narastania napięcia.