Stokrotka pospolita

Pedro Proenca studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Lizbonie. Buntownik, który pragnął wstrząsnąć artystycznym status quo Portugalii lat osiemdziesiątych. W tym celu w 1982 r. założył „Movimento Homeostético” jako metakrytyczną próbę zrewolucjonizowania samej sztuki. Stąd bierze się fundamentalne poczucie parodii zawarte w sztuce Proenki. Jego obrazy to repozytorium sabotażu kulturowego – artysta z równą przyjemnością czerpie z zachodniej historii sztuki i literatury greckiej, ze sztuki wschodu i prymitywnej. Wyobrażone scenerie są pełne alegorycznych postaci ludzkich i zwierzęcych. Niemniej jednak alegorie Proenki to nie tylko żartobliwa komedia. Stanowią one również poważną próbę przekształcenia trudnej rzeczywistości poprzez proces metamorfozy. Jego twórczość – eklektyczna i symboliczna – zdaje się rozgrywać w świecie delirium. Powstałe w ten sposób zmysłowe wyobrażenia reprezentują rzeczywistość alternatywną, złożoną z warstw alegorii, historycznej pychy i osobistej mitologii. W tym sensie niektóre z jego prac istnieją w sferze zbliżonej do karykatury, z której zapożycza pewne motywy, co możemy dostrzec w pracy „Stokrotka pospolita”.