Dá bhrí sin, téann Doherty i muinín nasc idir an focal agus an íomhá, a bhí á cleachtadh cheana féin sa 20ú haois ag Dadachas, Osréalachas agus níos déanaí ag Ealaín Choincheapúil. Úsáideann sé an acmhainn shéimeantach sin ag tagairt don choimhlint stairiúil, pholaitiúil agus shóisialta a tharla i dTuaisceart Éireann, agus déanann sé tagairt do na teachtaireachtaí agus na graifítí a scríobh an dá thaobh ar bhallaí Dhoire agus iad ag féachaint i dtreo a chéile.

Is teachtaireachtaí gonta iad seo agus, ar an gcéad amharc, teachtaireachtaí dothuigthe, cosúil leo siúd atá scríofa ar an diptic: Many have eyes but cannot see (1992). Ar na sciatháin chlé agus dheis b’fhéidir go dtagraíonn na focail: “caochspota” agus “pointe éalaithe” do na caochspotaí marbha nach sroicheann faireachas, cibé acu trí cheamaraí nó trí phatróil.

An tsúil a bhfuil an cumas aici réimsí áirithe den chríoch agus den saol sóisialta a fheiceáil agus a scrúdú go neamhaireach, is gné shuaite íocónagrafach í i bpíosa grianghrafadóireachta reitreo-shoilsithe de chuid an dís TwoFourTwo – Believe in me (2005), áit a bhfuil caipín mhór súl an duine ag seasamh amach taobh thiar de ghreille miotail cosúil le barraí príosúin. Ag tarraingt ar chomhthéacs stairiúil-shóisialta ar leith, chruthaigh Doherty íomhá — Endurance [Seasmhacht] — a bhféadfaí a bhrí, dá ndéanfaimis neamhaird ar a cúlra geografach agus polaitiúil, a bhaint go cineálach chuig aon áiteanna agus cásanna eile ina gcoinníonn an tsochaí shibhialta frithbheartaíocht thacúil chiúin in aghaidh bagartha.  Ina theannta sin, baineann obair Doherty leis an toil chun cuimhne na n-imeachtaí as ar eascair an choimhlint a choinneáil beo. Uathu sin, is féidir rabhadh a tharraingt faoin ngá atá le cumas sibhialta agus cruthaitheach na sochaithe a mhéadú chun fadhbanna a réiteach go síochánta, comhar a chur chun cinn agus cásanna míchuibheasacha, foréigneacha a sheachaint cosúil leis an gceann a léirítear in The Convert (1992) de chuid James Hanley.

Nuair a dhéantar an Stát a chlaochlú ina ghaireas scanrúil nach bhfónann do na saoránaigh ach a bhíonn á n-úsáid agus a dhéanann ionradh ar a bpríobháideachas, glacann sé mar sin foirm Leviathan miotaseolaíoch.  Is féidir é seo a fheiceáil, ag teacht chun cinn ón aigéan, i bpainéal lárnach Thriptic Apacailipteach Andrey Daniel: Trilogy: The Elusive Meaning of Cause and Effect: To Bruegel, The Mating Season of the Leviathans, The Death of Worker X (2009).

Is dócha go ndéanann Daniel tagairt do Leviathan (1651) de chuid Thomas Hobbes ina dhéantar ómós a thabhairt don phéintéir ón séú haois déag, Pieter Brueghel the Elder. Go sonrach, bheadh sé ag tagairt do cheann de shárshaothair Brueghel: Dulle Griet (ca. 1564) – Bailiúchán an Mhúsaeim Mayer van den Bergh, Antwerp -, ina bhfuil an príomh-charachtar, Dulle Griet, ag féachaint isteach i mbéal ifrinn, atá pearsanaithe mar aghaidh leviathan.

Ar an gcaoi chéanna go bhféadfaí pictiúir Brueghel a fheiceáil sa 16ú haois mar dhoiciméid fhísiúla de chultúr an phobail, is gnáthdhaoine ón 21ú haois iad na carachtair i dtriptic Daniel: turasóirí ar an bpainéal ar chlé, oibrithe tógála ar an bpainéal ar dheis; iad go léir, go tobann, ag fulaingt suaitheadh cosmach a chuireann isteach go mór ar a saol.

Sa Bhulgáir, aithníodh Daniel mar “ealaíontóir, ceannaire pobail, comhghleacaí, meantóir, bhunaigh sé é féin mar dhuine de na daoine is mó le rá san ealaín ag brú péintéireacht na Bulgáire chun cinn ag deireadh an 20ú agus ag casadh an 21ú haois”. Mar a thug duine de na heolaithe is fearr ar shaothar an phéintéara le fios, mhaígh Daniel agus chreid sé gur cheart d’ealaíontóirí brí a shintéisiú: “Agus mura bhfoghlaimímid brí a chumadh, brí a shintéisiú dúinn féin agus do dhaoine eile, do ghrúpaí an-mhór daoine, is amhlaidh a bheidh an saol seo gan mheabhair gan mhothú de chineál éigin”.

Tá contúirtí agus tubaistí eile — sceimhlitheoireacht, cogadh, loitiméireacht, etc. — a chuireann an daonlathas agus an tsaoirse i mbaol freisin, léirithe go grinn ag Flo Kasearu i sraith líníochtaí Fears of a Museum Director (2014). Tá tábhacht níos doimhne ag baint leis na radhairc seo a bhfuil cuma ghreannmhar orthu:  cuireann siad in iúl an eagla atá orthu go mbeadh todhchaí éiginnte ann trí chur chuige a bheadh duine ag súil leis i gcartúin iriseoireachta, trí stór cásanna foircneacha agus tubaisteacha ina bhféadfadh aon institiúid phoiblí nó phríobháideach a bheith páirteach ann a thaispeáint.

Faigheann an baol a bhaineann le smaointeoireacht agus coimhthiú neamhchriticiúil léiriú cruinn fáthchiallach san ola ar adhmad ag Yannis Gaitis: The Parade (1983). Anseo, léiríodh prionsabail an róphlódaithe, na síolteagaisc agus na homaiginithe, rud a léiríonn go bhfuil coitiantacht an duine claochlaithe ina dtréad líneach agus coimhthithe de dhaoine comhionanna daonna ina seasamh i sraitheanna forluiteacha. Tugann Gaitis beagán den ghreann don slua docht seo daoine, rud a chuireann ar ár gcumas an léiriú seo ar chóras sóisialta atá an-aonfhoirmeach a mheas ar bhealach níos éasca.

Faoi dheireadh, spreagann Dan Wolgers mothú éiginnteachta le End of the public road (1995) áit ar féidir leis an lucht féachana é féin a aithint i dtiománaí na feithicle a léirítear sa chomharthaíocht mhiotalach gorm a chuirtear ar imeall an bhóthair.   Má thógaimid an bóthar poiblí mar íomhá mheafarach den tsibhialtacht agus den smacht reachta, is féidir linn a mheas ansin gur rabhadh débhríoch é an grianghraf seo faoin méid is féidir a fheiceáil thar an raon feidhme ina rialaíonn prionsabal na deimhneachta dlíthiúla.