Donegal Landscape

Υπάρχει ένα συνειδητό παθητικό χαρακτηριστικό στον παρατηρητικό πίνακα του John Coyle. Στη διάρκεια των σπουδών του στο Εθνικό Κολέγιο Τέχνης και Σχεδίου (National College of Art and Design), στη Σχολή Τέχνης της Γλασκόβης (Glasgow School of Art) και των σύντομων περιόδων που έζησε στο Παρίσι, στη Μαδρίτη και τη Φλωρεντία, ο Coyle ανέπτυξε τις καλλιτεχνικές του δεξιότητες. Αυτές οι ικανότητες εξηγούν την πλούσια πορεία του ως δασκάλου, είτε ως Προϊσταμένου του Τμήματος Τέχνης του Κολεγίου Blackrock (Blackrock College) του Δουβλίνου, είτε ως Αντιπροέδρου στο ίδιο ίδρυμα, είτε ως καθηγητή στο Εθνικό Κολλέγιο Τέχνης και Σχεδίου (National College of Art and Design) και στη Σχολή Τέχνης Dun Laoghaire (Dun Laoghaire School of Art). Στους πίνακές του με φιγούρες, εσωτερικούς χώρους και αστικά τοπία, η σύνθεση εξετάζεται προσεκτικά και είναι κλασική, συνήθως με ισχυρό δομικό οπλισμό. Του άρεσε να χρησιμοποιεί μια γενικά ομοιόμορφη παλέτα και να την απογειώνει με μια νότα τονικής ή χρωματικής αντίθεσης, δίνοντας στο έργο του ένα συγκεκριμένο οπτικό κέντρισμα. Τεχνίτης από τη φύση του, είχε πολλές δεξιότητες εκτός από το σχέδιο και τη ζωγραφική, συμπεριλαμβανομένης της βιβλιοδεσίας και της ξυλουργικής. Το Donegal Landscape είναι το τέλειο παράδειγμα της προσεκτικής και υπομονετικής ματιάς του Coyle. Μια ποιμενική σκηνή δομημένη σε ομάδες μισών: γη και ουρανός, σύννεφα και σκιές. Μια στιγμή που απομονώθηκε από τη χρονική ροή και καρφώθηκε στη μνήμη του ζωγράφου και στον καμβά.