Ο Tony O’Malley γεννήθηκε το 1913 στο Callan της κομητείας Kilkenny. Άρχισε να μαθαίνει μόνος του τα μυστικά της τέχνης από την παιδική του ηλικία, καθώς η τέχνη ήταν ένα μεγάλο του πάθος το οποίο ακολουθούσε για λόγους ψυχαγωγίας. Σε διάφορες περιόδους της ενήλικης ζωής του δούλευε ως τραπεζικός υπάλληλος στη Munster and Leinster Bank. Παραιτήθηκε για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1940, όταν νόσησε από φυματίωση. Η ανάρρωσή του συμπίπτει με το χρονικό σημείο όπου άρχισε να ζωγραφίζει με μεγαλύτερη ειλικρίνεια και επιμονή. Ακόμα κι αν επανήλθε αρχικά στη θέση του στην τράπεζα, το πάθος και η αναγνώριση που συνέλεξε τον οδήγησαν στο να αφοσιωθεί πλήρως στη ζωγραφική και άρχισε να εκθέτει έργα του το 1951.
Όπως πολλοί Βρετανοί καλλιτέχνες του 20ού αιώνα που ασχολούνταν με την τοπιογραφία και την απεικόνιση της φύσης, ο O’Malley παραθέριζε στο St Ives της Κορνουάλης. Το St Ives, το οποίο έγινε διάσημο ως τόπος καλλιτεχνικών εξορμήσεων από προσωπικότητες όπως οι Barbara Hepworth, Henry Moore, Naum Gabo και πολλοί άλλοι, διατήρησε τη φήμη του ως κόμβος δημιουργίας και την περίοδο της αφαίρεσης (ο O’Malley επέστρεψε εκεί το 1957, όταν παραιτήθηκε επίσημα από την τράπεζα). Εντέλει –εξαιτίας ενός συνδυασμού απογοήτευσης που προερχόταν από την άγνοια που αισθανόταν στο δικό του περιβάλλον και της αίσθησης ελευθερίας και έμπνευσης που αισθανόταν μεταξύ των καλλιτεχνών και των φυσικών αξιοθέατων της Κορνουάλης– εγκαταστάθηκε στο St Ives το 1960. Τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας μετά την κίνησή του αυτή, ο καλλιτέχνης υιοθέτησε μια λιτή χρωματική παλέτα εμπνευσμένη από τον τραγικό θάνατο, ή ως αντίδραση στο γεγονός αυτό, του φίλου και μέντορά του Peter Lanyoyn, που σκοτώθηκε σε ατύχημα με ανεμοπλάνο το 1964.
Παρότι είχε αφομοιωθεί από την τοπική καλλιτεχνική κοινότητα, ο O’Malley παρέμενε μια εντελώς ανεξάρτητη φωνή, που τον έλκυε αλλά δεν τον περιόριζε η αυστηρότητα και η σχολαστικότητα των Βρετανών αφηρημένων καλλιτεχνών. Ο O’Malley υπερασπιζόταν την προσωπική του ιδιοτροπία με τον παρακάτω τρόπο: Όχι τόση αφαίρεση όση ουσία. Δεν θα ζωγράφιζα ποτέ απλώς και μόνο για τη χρωστική οποιουδήποτε πράγματος, μου αρέσει όμως η αφηρημένη μορφή στη ζωγραφική η οποία της ενσταλάζει νόημα και δύναμη. Η αφαίρεση σε βοηθά να μπεις κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων, να ξεπεράσεις την εξωτερική εμφάνιση και να εκφράσεις τον νου. Αλλά η αφαίρεση ως αυτοσκοπός δεν με ενδιαφέρει».
Η δεκαετία του 1970 σηματοδότησε μια νέα αλλαγή κατάστασης, έπειτα από τον γάμο του O’Malley με την Καναδή ζωγράφο Jane Harris, την οποία γνώρισε στο St Ives. Άρχισαν να μοιράζουν τον χρόνο τους ανάμεσα στις Μπαχάμες, στην Αγία Λουκία, στο Lanzarote και στο Callan, τη γενέτειρα του καλλιτέχνη. Καθώς προσαρμοζόταν σε αυτά τα περιβάλλοντα, το έργο και τα χρώματα του O’Malley έγιναν πιο θερμά και χαρούμενα. Το 1990 το ζεύγος επέστρεψε στην Ιρλανδία και εγκαταστάθηκε στη Physicianstown του Callan, της κομητείας Kilkenny, όπου ο καλλιτέχνης πέθανε το 2003.
Η πρώτη έκθεση του έργου του O’Malley στο Ιρλανδικό Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης διοργανώθηκε το 1992, άλλη μία το 2001 και μια μεγάλη ρετροσπεκτίβα το 2005. Επίσης, εξέθεσε έργα του στη Royal Hibernian Academy και στις γκαλερί Taylor στο Δουβλίνο, στην γκαλερί Coram στο Λονδίνο, ενώ εκπροσώπησε την Ιρλανδία στη διεθνή έκθεση Rosc το 1980. Εξελέγη Saoi (σοφός) της Aosdána το 1993 και την επόμενη χρονιά του απονεμήθηκε τιμητικό διδακτορικό δίπλωμα από το Trinity College του Δουβλίνου. Πολλές εκδόσεις ασχολήθηκαν με τον O’Malley κατά καιρούς: ο David Whittaker (2005) με το Tony O’Malley: an Irish Artist in Cornwall· η Gemma Tipton (2003) με το Tony O’Malley 1913–2003· η Dorothy Walker (2003) στο λήμμα «O’Malley, Tony» της Encyclopaedia of Ireland σε επιμέλεια Brian Lalor· ο John O’Regan (1994) στο Works 14: Tony O’Malley· ο επιμελητής Brian Lynch (2004) στο Tony O’Malley, 4η έκδοση.
Το όνομά του συνεχίζει να εμπνέει μέχρι σήμερα, εν μέρει χάρη στο πρόγραμμα φιλοξενίας καλλιτεχνών που θεσμοθέτησε η Royal Hibernian Academy το 2010 (υπό την καθοδήγηση της Jane O’Malley). Οι καλλιτέχνες φιλοξενούνται στο σπίτι στο Callin όπου μεγάλωσε ο ίδιος ο O’Malley. Ο David Quinn, για παράδειγμα, περιλαμβάνεται στους καλλιτέχνες που επωφελήθηκαν από αυτό το πρόγραμμα.
