Estonia

Στην τέχνη του Παύλου Διονυσόπουλου εμπεριέχεται η σοφία της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, καθώς, όπως και η ίδια η ζωή, βρίσκεται σε συνεχή ροή. Μετά τις σπουδές του στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (1949 - 1953), ταξιδεύει στο Παρίσι με υποτροφία του γαλλικού κράτους ώστε να παρακολουθήσει μαθήματα στην Ακαδημία Grande Chaumière. Αυτό το ταξίδι ανοίγει τους καλλιτεχνικούς του ορίζοντες. Πίσω στην Αθήνα, εργάζεται στη διαφήμιση και το θέατρο πριν να επιστρέψει στη γαλλική πρωτεύουσα το 1958, αυτήν τη φορά με 3ετή ελληνική κρατική υποτροφία (Ι.Κ.Υ). Εγκατεστημένος μόνιμα πλέον στην πόλη του φωτός, συνδέεται με τον Pierre Restany και τους νεορεαλιστές που τον βοηθούν να αντιληφθεί την καλλιτεχνική φύση των φθηνών καθημερινών υλικών. Το χαρτί, τα φέιγ βολάν, οι αφίσες, τα διαφημιστικά φυλλάδια αποτελούν τα κύρια εργαλεία του, τα υλικά που κόβει και τεμαχίζει σε λεπτές λωρίδες. Μαζική επικοινωνία μέσω προϊόντων μαζικής παραγωγής, τα οποία προωθούν τη μαζική κατανάλωση. Τα καταναλωτικά αγαθά που διαφημίζονται στις μεταμορφωμένες επιφάνειές του βρίσκουν τελικά τον δρόμο τους μέσα από το έργο του· πουκάμισα, γραβάτες ή κάλτσες που απεικονίζονται με σπειροειδείς γραμμές, σχηματίζοντας μια δίνη αντικειμένων. Προειδοποιητικά σημάδια για την αλλαγή προοπτικής που θα ακολουθήσει; Στη σειρά των 28 ευρωπαϊκών σημαιών ο Διονυσόπουλος χρησιμοποιεί το χαρτί με διακριτικό, ωστόσο ουσιαστικό τρόπο. Κάθε σημαία καλύπτεται από χάρτινες λωρίδες σαν χαρτοπόλεμος, οι οποίες δημιουργούν ένα φίλτρο που καλύπτει το εθνικό σύμβολο και το καθιστά σχεδόν δυσδιάκριτο (το μοτίβο είναι το ίδιο και στις 28 σημαίες). Με αυτόν τον τρόπο, ο καλλιτέχνης αμφισβητεί τα εν λόγω σύμβολα ενώνοντάς τα. Καθένα από αυτά είναι μοναδικό, ωστόσο όλα είναι ενταγμένα σε ένα κοινό σύστημα. Αυτή η σειρά δημιουργήθηκε σε μια στιγμή κατά την οποία ο Διονυσόπουλος έθετε υπό αμφισβήτηση την καταναλωτική αφθονία, μια διαδικασία που τον οδήγησε στην επεξεργασία συμβόλων και υλικών που κάποτε γοήτευαν τον ίδιο, αλλά και εμάς.