Ο Κώστας Τσάρας γεννήθηκε το 1928 στη Φθιώτιδα. Μετά την αποφοίτησή του από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, χάρη στη φοίτησή του στην οποία μπόρεσε και δημιούργησε ένα κοινωνικά ενσυνείδητο και πολιτικό έργο που αναπτύχθηκε με τη βοήθεια των Σ. Παπαλουκά και Γ. Μόραλη, η ουσιαστική καλλιτεχνική εκπαίδευση του Τσάρα ξεκίνησε τη δεκαετία του 1960 με την μετακόμισή του στο Παρίσι όπου παρέμεινε μέχρι το 1971. Στη γαλλική πρωτεύουσα, συνέχισε να σπουδάζει λιθογραφία στην École des beaux-arts του Παρισιού με δασκάλους τους M. Briançon, E. Clairin. Αυτή η περίοδος έθεσε τον καλλιτέχνη αντιμέτωπο με τα αφηρημένα ρεύματα της σχολής του Παρισιού, τα οποία τον κατηύθυναν προς ένα μη παραστατικό ύφος ζωγραφικής.
Με την επιστροφή του στην Ελλάδα, ο καλλιτέχνης άρχισε να εκφράζεται με απόλυτη ελευθερία, τόσο μέσω της παραστατικότητας όσο και της αφαίρεσης. Τα ιστορικά γεγονότα που συγκλόνισαν τη σύγχρονη Ελλάδα (δικτατορία, εμφύλιος πόλεμος, κατοχή), καθώς και το χωριό καταγωγής του, η Πελασγία (πορτρέτα, καθημερινές σκηνές, δέντρα, αρχιτεκτονική και τοπία του χωριού – με άλλα λόγια, προσωπικές εμπειρίες του καλλιτέχνη), αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για την εικαστική παραγωγή κατά την περίοδο της παραμονής του στην Ελλάδα.
Παρότι τα έργα του εύκολα ομαδοποιούνται σε σειρές, ο πολυμορφισμός της εικαστικής γλώσσας του Τσάρα δυσχεραίνει την υπαγωγή του έργου του σε ένα συγκεκριμένο ρεύμα. Ο καλλιτέχνης συχνά επιλέγει την τεχνική ανάλογα με το θέμα και υιοθετεί διαφορετικές καλλιτεχνικές λύσεις, όχι μόνο σύμφωνα με το θέμα, αλλά και εντός της ίδιας θεματικής ενότητας και σε διάστημα ενός έτους, με τις λύσεις να εξαρτώνται πάντα από τα συναισθήματά του. Αυτό εξηγεί την αμφιταλάντευσή του σε σχέση με τη φόρμα και το χρώμα, καθώς και τη χρήση επαναλαμβανόμενων μοτίβων. Παρόλο που οι συνθέσεις του βασίζονται άλλοτε στη γραμμή και άλλοτε στο χρώμα, ο Τσάρας έκανε γρήγορα φανερή την προτίμησή του για το χρώμα μέσα σε απλά γεωμετρικά μοτίβα ή ακόμα και σε ακανόνιστες πιτσιλιές. Το έργο του συνδέει πρωτόγονες τέχνες, την ελληνική τέχνη, τη βυζαντινή τέχνη και τη σύγχρονη ευρωπαϊκή τέχνη. Η τέχνη του είναι συμβολική και ανθρωπιστική, συνδυάζει το ιερό και το βέβηλο, το συναισθηματικό και το πολιτικό, το μαρτυρικό και το λαϊκό, την αγάπη για τη φύση και για το ανθρώπινο γένος. Είναι μια ελεύθερη τέχνη, απαλλαγμένη από κάθε δόγμα, που αντικατοπτρίζει τέλεια την προσωπικότητα του δημιουργού της.
Τα γλυπτά του, ψηλές στήλες από ξύλο, φανερώνουν την άμεση επιρροή που του άσκησε η αφρικανική γλυπτική και επαληθεύουν πως οι ιδιότητές του ως ζωγράφου, γλύπτη και χαράκτη βρίσκονταν σε διαρκή διάλογο και αλληλεπίδραση. Συστηματική υπήρξε και η ενασχόλησή του με τη χαρακτική.
Παρουσίασε το έργο του σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις. Έργα του βρίσκονται, μεταξύ άλλων, στην Εθνική Βιβλιοθήκη και στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στο Παρίσι, καθώς και στην Δημοτική Πινακοθήκη Ρόδου. Εικονογράφησε βιβλία νεοελληνικής και ξένης ποίησης, την ελληνική μυθολογία του Γ. Γεραλή, και φιλοτέχνησε για λογαριασμό του Civic Theater του Γιοχάνεσμπουργκ τα σκηνικά και τα κοστούμια για τις τραγωδίες Οιδίπους Τύραννος και Αίας. Ήταν μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος.
Ο Τσάρας έφυγε από τη ζωή το 1986.
