Ο Χρόνης Μπότσογλου γεννήθηκε το 1941 στη Θεσσαλονίκη. Από νεαρή ηλικία μαθήτευσε κοντά στον Σαραφιανό, πριν εγγραφεί με υποτροφία στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (ΑΣΚΤ) από το 1960 έως το 1965, όπου μαθήτευσε στο εργαστήριο του Γιάννη Μόραλη. Το 1970 ο Μπότσογλου ταξίδεψε στο Παρίσι, όπου συνέχισε τις σπουδές του με υποτροφία για δύο χρόνια στη σχολή École Nationale supérieure des beaux-arts του Παρισιού.
Ήταν ακόμα φοιτητής όταν έκανε, το 1964, την πρώτη του ατομική έκθεση στην Αθήνα, στο Κέντρο Τεχνολογικών Εφαρμογών (στον εκθεσιακό χώρο του ΚΤΕ). Στο έργο του εκείνη την εποχή απεικονίζονται καθημερινά βιομηχανικά αντικείμενα (τηλέφωνα, τουαλέτες, ράφια) ως σύμβολα της ζωής του σύγχρονου ανθρώπου και εξερευνάται το αίσθημα της αποξένωσης που τη συνοδεύει. Όπως πολλοί νέοι καλλιτέχνες, έτσι και ο Μπότσογλου βρήκε αυτοπεποίθηση και στόχο με τη συναναστροφή του με άλλους ανερχόμενους καλλιτέχνες σε διάφορες ομάδες και κέντρα, όπως η «Ομάδα Τέχνης Α» (1960-1967), το «Κέντρο Εικαστικών Τεχνών» (1974-1976) και η «Ομάδα για την Επικοινωνία και την Εκπαίδευση στην Τέχνη» (1976-1981). Καθώς η θέση του στο καλλιτεχνικό στερέωμα άρχιζε να εδραιώνεται περισσότερο, ίδρυσε την ομάδα «Νέοι Έλληνες Ρεαλιστές» (1971-1973). Το 1989 εξελέγη καθηγητής στην ΑΣΚΤ, όπου διετέλεσε πρύτανης από το 2001 έως το 2005 και δίδαξε μέχρι το 2008.
Μετά τη δεκαετία του 1960, το έργο του Μπότσογλου στράφηκε αναμφισβήτητα στην ανθρώπινη μορφή, στο σώμα του καλλιτέχνη και σε εκείνο των ανθρώπων γύρω του. Ως διαχρονικό θέμα, η ανθρωποειδής μορφή διερευνάται ως μεταφορά της ανθρώπινης κατάστασης, με το δέρμα της να είναι ο καμβάς που καταγράφει το ταξίδι της ζωής. Γενικά ανθρωποκεντρική αλλά και αυτοβιογραφική, αυτή η αντανάκλαση εξελίχθηκε, μεταξύ 1993 και 2000, σε μια σειρά με τον τίτλο Νέκυια (αναφορά στην ενδέκατη ραψωδία της Οδύσσειας), στην οποία ο Μπότσογλου πραγματεύεται τις αναμνήσεις του από σημαντικούς ανθρώπους της ζωής του που έχουν πεθάνει.
Από τα λεγόμενα του ίδιου του καλλιτέχνη, τα θέματά του τού τα υπαγορεύει η ανάγκη να εξερευνήσει σχέσεις, περισσότερο ή λιγότερο έκδηλες, με στόχο την αναζήτηση της αυτογνωσίας – μια αναζήτηση που πιστεύει ότι οδηγεί σε πιο μελαγχολικές σκέψεις, που πηγάζουν από την αυτοσυνείδηση: μοναξιά, φόβος και θάνατος.
Αυτές οι πλούσιες καλλιτεχνικές ευαισθησίες ταξίδεψαν μέσα στον χρόνο σε αμέτρητες εκθέσεις, συμπεριλαμβανομένων πολλών αναδρομικών εκθέσεων: στη Δημοτική Πινακοθήκη Ρόδου (1986), στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο στη Θεσσαλονίκη (1991), στην Πινακοθήκη Κυκλάδων στην Ερμούπολη Σύρου (2008) και στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στην Αθήνα (2010). Το 2009 εκδόθηκε μονογραφία με θέμα τον Μπότσογλου. Επιπλέον, έχει εκδώσει διάφορα βιβλία: Ημερολόγια ταξίδια το 1994, Ψευτοδοκίμια το 2000 και Το χρώμα της σπουδής το 2005, τα οποία περιλαμβάνουν κείμενά του σχετικά με την τέχνη. Το 1998 εξέδωσε την ποιητική συλλογή με τίτλο Σπουδή στο μαύρο.
Ο Μπότσογλου σήμερα ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
