Ο Αλέκος Φασιανός γεννήθηκε το 1935 στην Αθήνα. Το ύφος του καλλιτέχνη αντικατοπτρίζει την πνευματική επιρροή που του ασκούσε η μητέρα του, μια παθιασμένη φιλόλογος η οποία ενθάρρυνε τον γιο της να ασχοληθεί με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και τη γαλλική γλώσσα από πολύ νεαρή ηλικία. Αφού γαλουχήθηκε με αυτή την πλούσια παιδεία, ο Φασιανός σπούδασε βιολί στο Ωδείο Αθηνών και ταυτόχρονα ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών από το 1956 έως το 1960, με δάσκαλό του τον Γιάννη Μόραλη. Το 1960, ως λάτρης της γαλλικής κουλτούρας, μετακόμισε στο Παρίσι για να συνεχίσει την εκπαίδευσή του, σπουδάζοντας λιθογραφικές τεχνικές στη σχολή École nationale supérieure des Beaux-Arts.
Στο Παρίσι γνώρισε τις πνευματικές προσωπικότητες της εποχής, ενώ εξελίχθηκε και ο ίδιος σε σημαντική δημιουργική δύναμη. Άνθρωποι όπως ο Louis Aragon και ο Jean-Marie Drot σχολίασαν και αξιολόγησαν τους πίνακές του, ενώ το θέατρο εξελίχθηκε σε σημαντικό μέρος του έργου του. Ο Φασιανός φιλοτέχνησε σκηνικά για γνωστά ιδρύματα και ανέπτυξε ένα πιο ιδιωτικό πρότζεκτ θεάτρου σκιών, το οποίο τελικά παρουσιάστηκε το 1983 στο Κέντρο Georges-Pompidou. Παράλληλα, εξέδωσε πολυάριθμα βιβλία κύρους που τώρα αναζητούνται ευρέως από συλλέκτες. Η αποδοχή του Φασιανού από τη γαλλική πρωτεύουσα επισφραγίστηκε και αντικατοπτρίζεται στον αριθμό των παραστάσεων που διοργανώθηκαν και των εκθέσεων που φιλοξενήθηκαν στο Παρίσι.
Το έργο του Φασιανού υποστηρίχτηκε σθεναρά και από την γενέτειρά του Αθήνα, με αρκετές από τις δημιουργίες του να βρίσκονται σε κοινή θέα στους δρόμους της. Το έργο Ο Μύθος της γειτονιάς μου αποτελείται από δύο μνημειώδεις τοιχογραφίες οι οποίες κοσμούν τον σταθμό του μετρό Μεταξουργείο· μια τεράστια νωπογραφία αποτελεί το κεντρικό έργο που κοσμεί τον προθάλαμο του ξενοδοχείου Electra Metropolis· και ένα γλυπτό του βρίσκεται μπροστά από την είσοδο της εκκλησίας της Αγίας Ειρήνης. Από το 1990 έως το 1995, ο Φασιανός συνεργάστηκε με τον αρχιτέκτονα Κυριάκο Κρόκο για την μετασκευή ενός κτιρίου της δεκαετίας του 1970 στο κέντρο της πόλης σε έναν υβριδικό χώρο κατοικίας και πολιτισμού, που θα γινόταν το μουσείο Φασιανού.
Η αφοσίωσή του παιδιόθεν στην πολιτιστική κληρονομιά του εκδηλώνεται έντονα στο έργο του. Οι πίνακές του βρίθουν από ζωγραφικά μοτίβα της αρχαιότητας. Οι μορφές του είναι επίπεδες, δισδιάστατες και ως επί το πλείστον ζωγραφισμένες προφίλ – σαν να είναι βγαλμένες από έναν αρχαίο αμφορέα ή αγγείο και τοποθετημένες σε αυτό το νέο καλλιτεχνικό σκηνικό. Η αρχαϊκή αισθητική τονίζεται από τη συχνή χρήση φωτεινού περιγράμματος (κίτρινου, πορτοκαλί και λευκού), που δίνει την εντύπωση ότι τα σχέδια έχουν χαραχτεί σε πηλό ή τερακότα. Δίπλα σε αυτά τα προφίλ βρίσκονται μαγικά ζώα, πληθώρα πουλιών και απέραντα αιθέρια τοπία. Όλα αυτά τα στοιχεία συναποτελούν τον σύγχρονο μύθο της ζωγραφικής του Φασιανού – την αναγκαία απόδραση από τη φυλακή της πραγματικότητας.
Το έργο του ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο, με στάσεις σε Αθήνα, Παρίσι, Λονδίνο, Γενεύη, Ντουμπάι, Ρωσία, Τόκιο, Νέα Υόρκη, Σάο Πάολο, Στοκχόλμη, Μάλμε, Βενετία, Βερολίνο και Μελβούρνη. Το 2009, ο Φασιανός έγινε επίτιμο μέλος της Ακαδημίας Καλών Τεχνών της Ρωσίας. Ωστόσο η Γαλλία, το δεύτερο σπίτι του, είναι η χώρα από την οποία έλαβε τις περισσότερες διακρίσεις όλα αυτά τα χρόνια. Το 1985, χρίστηκε Ιππότης του τάγματος των Γραμμάτων και των Τεχνών. Τον επόμενο χρόνο τού απονεμήθηκε το παράσημο του Αξιωματικού του τάγματος των Γραμμάτων και Τεχνών. Το 2013, χρίστηκε Αξιωματικός της λεγεώνας της τιμής. Τέλος, το 2020, χρίστηκε Διοικητής του τάγματος των Γραμμάτων και Τεχνών.
Ο Φασιανός έφυγε από τη ζωή τον Ιανουάριο του 2022.
