Ο Δημήτρης Μυταράς γεννήθηκε το 1934 στη Χαλκίδα. Καλλιτεχνικά προικισμένος από μικρός, σχεδίαζε και ζωγράφιζε σκηνές της καθημερινότητάς του, οι οποίες ήταν τότε γεμάτες με τραγικές εικόνες πολέμου. Ο πατέρας του, κουρέας στο επάγγελμα, διοργάνωνε μικρές εκθέσεις με τη δουλειά του γιου του στο μαγαζί που διηύθυνε. Ο Μυταράς σπούδασε από το 1953 έως το 1957 στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με δάσκαλο τον Γιάννη Μόραλη. Αργότερα εγγράφηκε στην École nationale supérieure des Arts Décoratifs στο Παρίσι για να σπουδάσει σκηνογραφία, καθώς και διακόσμηση εσωτερικών χώρων στο Institut National des Métiers d’Art στο Παρίσι, με υποτροφία του Ελληνικού Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών. Από το 1964 έως το 1972 ήταν υπεύθυνος του εργαστηρίου διακόσμησης εσωτερικών χώρων στο Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο.
Αυτή η περίοδος συνέπεσε με την ελληνική χούντα (1967-1974), κατά τη διάρκεια της οποίας ο καλλιτέχνης προσπάθησε να σχολιάσει με κριτική ματιά την ελληνική ζωή μέσα από μια σειρά ρεαλιστικών έργων με τίτλο Φωτογραφικά ντοκουμέντα. Από το 1975 κι έπειτα, δίδαξε στο εργαστήριο ζωγραφικής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας. Παράλληλα με το έργο του ως καθηγητής και με την αρωγή των δημοτικών αρχών, ίδρυσε το 1978 στη γενέτειρά του το Εργαστήρι Τέχνης Χαλκίδας το οποίο, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της συζύγου του, εξακολουθεί να αναπτύσσει σημαντική διδακτική και πολιτιστική δραστηριότητα.
Ο ανθρωπομορφισμός αποτελεί τον πυρήνα της παραστατικότητας του Μυταρά, η οποία εξελίχθηκε σε έναν συνδυασμό νατουραλισμού και εξπρεσιονισμού. Ο νατουραλισμός ήταν κυρίαρχος κατά τη δεκαετία του 1960, ενώ ο εξπρεσιονισμός πήρε έκταση από το 1975 και μετά. Πραγματικός πολυτεχνίτης –ήταν παράλληλα ποιητής, ταλαντούχος ενδυματολόγος, σκηνογράφος και εικονογράφος–, ο Μυταράς όντως αρεσκόταν να είναι πολυάσχολος, ισχυριζόμενος ότι με κάποιο τρόπο αυτό τον τροφοδοτούσε με ενέργεια.
Η πρώτη του επίσημη έκθεση, πέρα από τα κουρεία, έγινε το 1957, όταν κάποια από τα έργα του παρουσιάστηκαν στην Πανελλήνια Έκθεση Τέχνης στο Ζάππειο Μέγαρο στην Αθήνα. Σύντομα ακολούθησε η πρώτη του ατομική έκθεση, που φιλοξενήθηκε το 1960 στην γκαλερί Ζυγός. Σε διεθνές επίπεδο, παρουσίασε έργα του μεταξύ άλλων σε Αλεξάνδρεια, Παρίσι, Σάο Πάολο, Φρανκφούρτη, Μπολόνια, Φλωρεντία, Βενετία, Γένοβα, Βελιγράδι, Νέα Υόρκη, Στοκχόλμη και Τόκιο. Το 2001, μετά από πολυάριθμες εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος τον έχρισε μέλος του Τάγματος του Φοίνικα.
Ως ποιητής, δημοσίευσε το 2005 την πρώτη του συλλογή, Η νύχτα. Το 2010 εκδόθηκε ένας δεύτερος συλλεκτικός τόμος, το Βιολί του Ενγκρ.
Ο Μυταράς έφυγε από τη ζωή το 2017. Το καλοκαίρι του επόμενου έτους, το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Ιδρύματος Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή στην Άνδρο παρουσίασε μια έκθεση για να τιμήσει τον καλλιτέχνη, ο οποίος προσπαθούσε σκληρά να αποκτήσει καθολική αποδοχή, παρά τη δημοτικότητα και τον σεβασμό που εισέπραξε κατά τη διάρκεια της ζωής του.
