Ο Adolf Frohner γεννιέται στο Groß-Inzersdorf το 1934. Παρακολουθεί μαθήματα ταυτόχρονα στο Fachschule für Wirtschaftswerbung και στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βιέννης (1954–1958), με την ιδιότητα του φιλοξενούμενου φοιτητή στη δεύτερη, υπό την επίβλεψη του Herbert Boeckl. Τα πρώτα πειραματικά του έργα, σε μεγάλο βαθμό απομακρυσμένα από το ακαδημαϊκό του υπόβαθρο, αντικατοπτρίζουν την επιρροή σημαντικών μορφών της ευρωπαϊκής νεωτερικότητας, όπως ο Paul Cézanne, ο Pablo Picasso, ο Juan Gris, ο Fernand Léger, ο Oskar Schlemmer και ο Paul Klee. Η έλξη που αισθάνεται ωστόσο για το πανεπιστημιακό περιβάλλον ωθεί τον ζωγράφο σε μια επιτυχημένη σταδιοδρομία στο Πανεπιστήμιο Εφαρμοσμένων Τεχνών της Βιέννης. Διατελεί μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου για τις Τέχνες του ORF (Αυστριακή Ραδιοφωνία Τηλεόραση) από το 1976 έως το 1980 και διορίζεται στη συνέχεια ομότιμο μέλος του ΔΣ του Ινστιτούτου Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Εφαρμοσμένων Τεχνών, όπου διδάσκει ζωγραφική έως το 2005.
Το 1961, με υποτροφία της UNESCO, ο Frohner πηγαίνει στο Παρίσι και συνδέεται με διανοούμενους του ρεύματος των Nouveaux Réalistes και με τον ηγέτη τους Pierre Restany. Τον επόμενο χρόνο, δονούμενος από την ανάγκη ενός νεωτερισμού που περνά μέσα από την παραβατικότητα, ο Frohner κλειδώνει τον εαυτό του και τους ομοϊδεάτες του Muehl και Nitsch σε ένα υπόγειο εργαστήριο στο Perinetgasse, στη Βιέννη, για τρεις ημέρες. Αυτό το επώδυνο περιστατικό, και μια σειρά μανιφέστων που το ακολουθούν λίγο καιρό μετά, θεωρείται ως η γέννηση του Βιεννέζικου Αξιονισμού, ενός βραχύβιου κινήματος που διέπεται από την απόρριψη των συμβατικών μέσων δημιουργίας. Η παράβαση και η βία μετατρέπονται σε καίρια στοιχεία αυτής της πρωτοβουλίας και γίνονται πηγή πολλών αντιπαραθέσεων και επικρίσεων, ακόμη και εκείνη την εποχή.
Σε μεταγενέστερα έργα του, από τη δεύτερη παραμονή του στο Παρίσι δουλεύοντας στο ατελιέ του Daniel Spoerri, διαπιστώνουμε μια στροφή προς τον ρεαλισμό και των θεμάτων και της προσέγγισής του, με τη ζωγραφική πάνω στο ξύλο να συνεισφέρει σε μια μάλλον εικονιστική απεικόνιση γυναικείων μορφών. Η χειρονομούσα ενέργεια του καλλιτέχνη εξακολουθεί να εκφράζεται ελεύθερα, αλλά τα αποτελέσματα θυμίζουν περισσότερο την αμερικανική Ζωγραφική της Δράσης του 20ού αιώνα παρά την επικεντρωμένη στην περφόρμανς τεχνική που κυριαρχεί στον Βιεννέζικο Αξιονισμό.
Μια σειρά ιδρυμάτων και προσωπικοτήτων του καλλιτεχνικού χώρου δίνουν στον Frohner την φήμη που δικαιούται. Το 1967, για παράδειγμα, ο Αυστριακός ζωγράφος εκπροσωπεί τη χώρα του, μαζί με τον Walter Pichler και τον Richard Kriesche, στη Biennale di Venezia, χάρη στην πρόσκληση του Werner Hofmann, διευθυντή εκείνη την εποχή του Museum moderner Kunst Stiftung Ludwig Wien (mumok). Πραγματικά γνωστός στο εξωτερικό γίνεται ο Frohner χάρη στη Bienal de São Paulo του 1969. Το Künstlerhaus στη Βιέννη διοργανώνει αναδρομική έκθεση του έργου του το 1993. Η πόλη του Krems προχωρά ένα βήμα πιο πέρα και του αφιερώνει μόνιμο μουσείο αλλά ο Frohner πεθαίνει χωρίς να το δει τελειωμένο.
Οι παραγγελίες έργων από δημόσιους φορείς δεν λείπουν επίσης από καμία περίοδο της σταδιοδρομίας του Frohner και αφορούν κυρίως τοιχογραφίες: το 1976 για το Διεθνές Κέντρο της Βιέννης, γνωστό και ως UNO-City, έδρα του Γραφείου του ΟΗΕ στην πόλη, και το 1995 για το Flughafen Wien-Schwechat, το αεροδρόμιο της Βιέννης.
Ο Adolf Frohner πεθαίνει το 2007. Το 2009 δημιουργείται ίδρυμα με το όνομά του, το οποίο στεγάζει 25 από τα πιο αξιοσημείωτα έργα του καλλιτέχνη, καθώς και ένα τεράστιο προσωπικό αρχείο, τα οποία προσπαθεί να καταστήσει προσβάσιμα στο ευρύ κοινό.
