Ο Andrés Nagel γεννήθηκε στο Σαν Σεμπαστιάν το 1947. Αρχικά εκπαιδεύτηκε ως αρχιτέκτονας (έλαβε το πτυχίο του το 1972) ενώ στη συνέχεια ασχολήθηκε με την τέχνη, στην οποία είναι αυτοδίδακτος. Πειραματιζόμενος με τη ζωγραφική, τη γλυπτική και τη χαρακτική, ο Nagel αποτελεί έναν από τους πλέον αναγνωρισμένους σύγχρονους Βάσκους καλλιτέχνες παγκοσμίως.
Παρά το εκλεκτικό γούστο του το οποίο τροφοδοτείται από μια συνεχή παρόρμηση να ταξιδεύει και να ανακαλύπτει, το εικονογραφικό ύφος (ή το μεταμοντέρνο εικονογραφικό ύφος όπως το αποκαλούν ορισμένοι) ήταν ένα από τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά της ζωγραφικής, της γλυπτικής και της χαρακτικής του. Η τάση αυτή μπορεί να θεωρηθεί μέρος μιας αντίδρασης στα κυρίαρχα τότε αφαιρετικά και άτυπα στιλ της δεκαετίας του 1960 και του 1970.
Θεματικά, ο Nagel ασχολείται κυρίως με κοινωνικά ζητήματα με έναν βαθμό σαρκασμού και ασέβειας που θυμίζει το εικονογραφικό ύφος της Νέας Μαδρίτης, ενώ ταυτόχρονα αντλεί επιρροές από την ποπ αρτ (χρώματα και αστικά θέματα), τον σουρεαλισμό (σοκαριστικές και χιουμοριστικές προσεγγίσεις) και την arte povera (χρήση ταπεινών υλικών και απορριμμάτων). Η θρασύτητά του είχε ως αποτέλεσμα ορισμένα από τα έργα του να αποτελέσουν αντικείμενο διαμάχης: στις 20 Νοεμβρίου 1975, την ημέρα του θανάτου του Φράνκο, ένα από τα γλυπτά του Nagel αφαιρέθηκε από μια βιτρίνα και το 1982 παρουσίασε ένα άλλο αμφιλεγόμενο έργο στο Μουσείο Ιστορίας της Μαδρίτης, το οποίο απορρίφθηκε από ορισμένους, παρέμεινε ωστόσο σε έκθεση.
Το 1972, άρχισε να πειραματίζεται με τη χαρακτική ως μέλος της Grupo Quince, η οποία περιλάμβανε επίσης έργα άλλων Βάσκων καλλιτεχνών στον τομέα του ασυμβίβαστου εικονογραφικού ύφους. Στην ομάδα αυτή, γνώρισε τον Eduardo Chillida, ο οποίος χάραξε ένα ανεξίτηλο σημάδι στην καριέρα του.
Άρχισε να εκθέτει για πρώτη φορά το 1968 στο Σαν Σεμπαστιάν. Το 1974, εγκαινίασε την πρώτη του έκθεση στην ισπανική πρωτεύουσα, στην Galería Iolas-Velasco, και εξέθεσε αργότερα την ίδια χρονιά στο Μπιλμπάο, στην Galería Luzaro. Ο Nagel άρχισε να εκθέτει το έντυπο έργο του από το 1979 και μετά, ξεκινώντας από τη La Ciudadela στην Παμπλόνα.
Τα γλυπτά του έχουν επίσης προκαλέσει διαμάχες και συζητήσεις. Ορισμένα από τα έργα του Nagel έχουν μάλιστα τοποθετηθεί σε δημόσιους χώρους σε όλο τον κόσμο. Το 1987, ο καλλιτέχνης τοποθέτησε ένα μεγάλο ατσάλινο γλυπτό σε μια πλατεία στη Βαρκελώνη. Το 1991, του ανέθεσαν ένα γλυπτό για το Υπαίθριο Μουσείο Hakone στην Ιαπωνία. Το 2001, ένα γλυπτό του εκτέθηκε στους κήπους του ιστορικού Palais Royal στο Παρίσι, με αφορμή την έκθεση 50 ans de sculpture espagnole (50 χρόνια ισπανικής γλυπτικής), και αργότερα κατέληξε στο πάρκο Retiro στη Μαδρίτη. Το 2003, σε μια πλατεία στον δήμο Biscayan του Amorebieta-Echano, ο καλλιτέχνης εγκαινίασε ένα χάλκινο γλυπτό ύψους οκτώ μέτρων, με το δημοφιλές προσωνύμιο La patata (η πατάτα). Το έργο αυτό προκάλεσε μια μακροχρόνια σύγκρουση με το τοπικό συμβούλιο, το οποίο προσπάθησε να το μετατοπίσει επικαλούμενο πολεοδομικούς λόγους. Ως ένθερμος υπερασπιστής της πνευματικής ιδιοκτησίας, ο Nagel θεώρησε ότι η αλλαγή τοποθεσίας θα αλλοίωνε το μνημείο.
Στις τελευταίες ατομικές εκθέσεις του Nagel περιλαμβάνονται οι εξής: Galería 3 Punts, Βαρκελώνη (2004)· Galería Marlborough, Μαδρίτη (2003 – γραφιστικά έργα)· Vizcaya, Zornotza Aretoa, Amorebieta, Ισπανία (2003)· Tasende Gallery, La Jolla, Καλιφόρνια (2002)· Galería Colón XVI, Μπιλμπάο (2002)· Galería Moisés Pérez de Albéniz, Παμπλόνα (2002)· Galería Antonia Puyó, Σαραγόσα (2002 – φωτογραφία)· Galería Mácula, Santa Cruz de Tenerife (2002)· Galleria San Carlo, Μιλάνο (2001).
