Ο Angus Fairhurst γεννήθηκε το 1966 στο Κεντ. Ο Fairhurst, απόφοιτος των Canterbury Art College (1985–1986) και Goldsmiths College (1989) —όπου γνώρισε τον συνάδελφο και ισόβιο φίλο του Damien Hirst—, παρέδωσε ένα έργο που διακρίνεται από ένα χαρακτηριστικό παράλογο χιούμορ, τεχνική ευελιξία και μια ιδιαίτερη αγάπη προς τα γλυπτά σε μορφή γορίλα.
Αποτελούσε μια διακριτική, σε σημείο που χαρακτηριζόταν «ξεχασμένος», μορφή του αρχικά ανταγωνιστικού κινήματος των Νέων Βρετανών Καλλιτεχνών. Η φωνή του, ωστόσο, άσκησε μεγάλη επιρροή στη σύγχρονη τέχνη, μαζί με του στενούς του φίλους και τακτικούς συνεργάτες του, τον προαναφερθέντα Hirst, καθώς και τους Sarah Lucas, Gary Hume, Julian Opie και Tracy Emin. Τολμηρή και γεμάτη θράσος, η γενιά αυτή απέτισε παρ’ όλα αυτά φόρο τιμής στους προηγούμενους πρωτοπόρους, όπως οι Michael Craig-Martin και Francis Bacon.
Το 1988, λίγο μετά την αποφοίτησή του, ο Fairhurst διοργάνωσε μια έκθεση με φοιτητικά έργα. Η έκθεση αυτή θεωρείται πλέον ο πρόδρομος της έκθεσης των Νέων Βρετανών Καλλιτεχνών Freeze, που προκάλεσε αίσθηση και έλαβε χώρα λίγους μήνες αργότερα, και στην οποία εμπλεκόταν και πάλι ο Fairhurst. Γρήγορα εκδηλώθηκε ενδιαφέρον τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο.
Παραμένοντας ελαφρώς εκτός δημοσιότητας, ο Fairhurst ανέπτυξε μια μοναδική και αναλλοίωτη γλώσσα, χρησιμοποιώντας την κωμωδία και διάφορες μορφές παραμόρφωσης ώστε να προσελκύσει το ενδιαφέρον του θεατή και να τον αφήσει να ασκήσει τη δική του κριτική (στην κοινωνία, στην πολιτική, στον καταναλωτισμό), χωρίς να γίνεται διδακτικός. Χρησιμοποιώντας τη μορφή του γορίλα, ο Fairhurst ίσως αντανακλά —ή τουλάχιστον αμφισβητεί— τον εαυτό του. Η αντίθεση μεταξύ του ισχυρού ζώου και του δικού του εύθραυστου σώματος πάντα διασκέδαζε τον καλλιτέχνη. Το τεχνικό του οπλοστάσιο, το οποία αρχικά αποτελούνταν από ζωγραφική και γλυπτική, στην πορεία μεγάλωσε και συμπεριέλαβε και το βίντεο, τη φωτογραφία και τις εννοιολογικές περφόρμανς.
Ο Fairhurst είχε τραγικό τέλος, καθώς αυτοκτόνησε το 2008, την τελευταία ημέρα της τρίτης του ατομικής έκθεσης, την οποία φιλοξενούσε η γκαλερί Sadie Coles HQ, έπειτα από μια διαδρομή με το τρένο διάρκειας 10 ωρών, προς το Bridge of Orchy της Σκοτίας. Ο θάνατος αποτελούσε επαναλαμβανόμενο θέμα μεταξύ των Νέων Βρετανών Καλλιτεχνών, από τα κουφάρια που χρησιμοποιούσε ο Hirst μέχρι τους κλειστοφοβικούς, αποπνικτικούς χώρους του Whitehead. Ωστόσο η γενιά αυτή άρχισε να ασφυκτιά μετά τον θάνατο του ομότεχνού τους, και οι κριτικοί συχνά θεωρούν την αυτοκτονία του Fairhurst το τέλος της «ανέμελης» εποχής των Νέων Βρετανών Καλλιτεχνών.
