Ο Bernard Latuner γεννήθηκε στη Mullhouse το 1942. Σπούδασε στο École des beaux-arts της πόλης Mulhouse, όπου ειδικεύτηκε στη χαρακτική και στη λιθογραφία υπό την επίβλεψη του Léon Lang και ανέπτυξε μια ιδιαίτερη ικανότητα στην καταγραφή καθημερινών σκηνών. Η πορεία του ήταν η συνήθης για έναν καλλιτέχνη εκείνης της εποχής: επιδίωξε να ακολουθήσει τον καθιερωμένο δρόμο των εκθέσεων, των σαλονιών και των ατομικών εκθέσεων.
Έπειτα από μια διετή παύση κατά την οποία εκπαιδεύτηκε ως αλεξιπτωτιστής στο πλαίσιο της στρατιωτικής του θητείας, ο Μάιος του 1968 αποτέλεσε ένα πραγματικό προσωπικό και καλλιτεχνικό σημείο καμπής για τον Latuner, καθώς τότε ανέκτησε την «ελευθερία σκέψης» του. Η ελευθερία αυτή εκδηλώθηκε επίσης με τη μορφή ταξιδιών, καθώς ο καλλιτέχνης ταξίδεψε στην Ελλάδα, στην Ισπανία, στην Τουρκία, στην Πορτογαλία, στις ΗΠΑ και στην Ιταλία.
Η καλλιτεχνική του παραγωγή εκείνη την εποχή αντλούσε έμπνευση από το βιομηχανικό τοπίο, καθώς απομακρυνόταν από την πρώιμη αφαίρεση και έκλινε προς φολκλορικές και δημοφιλείς μορφές εικονογράφησης (με μια ιδιαίτερη προτίμηση προς τα ευρωπαϊκά κόμικ) και την απεικόνιση θεμάτων όπως τα εργοστάσια και τα λιμάνια. Εξερεύνησε επίσης τον τομέα του κινηματογράφου με μια μικρού μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων για λογαριασμό του Office de Radiodiffusion Télévision Française και ένα βίντεο που έκανε μαζί με τον Robert Cahen για την έκθεση arti sans laisser d’adresse.
Τη δεκαετία του 1980, ο Latuner άφησε τη Mullhouse και εγκαταστάθηκε στην ύπαιθρο, στο Soppe-le-Haut, για να ζήσει ανάμεσα σε κότες, χήνες και κουνέλια, καθώς ένιωθε την ανάγκη να επανασυνδεθεί με το περιβάλλον. Για τον Latuner, η συστημική καταστροφή του πλανήτη εξελίχθηκε σε αιτία ψυχικού άγχους, το οποίο μεταφέρθηκε στην τέχνη του. Δανειζόμενος χαρακτηριστικά από πορτρέτα μεγαλοαστών του 19ου αιώνα, απεικονίζει είδη που απειλούνται με εξαφάνιση, τα έντονα χαρακτηριστικά των οποίων «κάτι λένε». Μια άλλη σειρά έργων θίγει το ζήτημα των οικοκτονιών, απεικονίζοντας ζώα παγιδευμένα στη φρίκη των ανθρώπινων κατασκευών και ως αντικείμενο της ανθρωπογενούς καταστροφής —πάπιες φυλακισμένες από μπουλντόζες ή ελάφια που χρειάζονται διάσωση με ελικόπτερο.
Τα πιο πρόσφατα «μουσεία της φύσης» του αντανακλούν (με παραπάνω από μία έννοιες) το περιβάλλον και πάνω σε αυτό. Μικρά κουτιά με καθρέφτες αντανακλούν το περιβάλλον τους, ενώ στο εσωτερικό τους περιέχουν ένα άπειρο καλειδοσκοπικό λιβάδι με παπαρούνες. Μια ελαφρώς πιο ποιητική πρόταση απ’ ό,τι αυτές του έργου του για τις οικοκτονίες. Ο Latuner έχει συνειδητοποιήσει την απαισιόδοξη προσέγγισή του και περιγράφει τον εαυτό του ως «πεσιμιστή αγωνιστή» που έχει οργιστεί από την τόση φυσική παραμόρφωση που μόνο να ελπίζει μπορεί να γίνει πιο ποιητικός.
Στη διάρκεια της καριέρας του έχει κάνει εκθέσεις στη Mullhouse (1966, 1975, 1984, 2012, 2018, 2020),στην Μπιαρίτζ (1966),στο Φράιμπουργκ (1966), στο Παρίσι (1975, 1979, 1980, 1981), στο Pont-à-Mousson (1980), στη Βασιλεία (1982), στη Λιόν (1983), στις Βρυξέλλες, στο Τελ Αβίβ, στη Ρενς, στην Μπουρζ και στο Άμστερνταμ.
Ο Latuner ζει και εργάζεται στο Soppe-le-Haut.
