Ο Bruno Cassinari γεννήθηκε στην Piacenza το 1912. Όντας φοιτητής της Ακαδημίας Καλών Τεχνών της Brera υπό την καθοδήγηση του Aldo Carpi (1934–1938), η τέχνη του απέκτησε γρήγορα μια πολιτική διάσταση, καθώς προσπάθησε σθεναρά να αντισταθεί στο φασιστικό καθεστώς της πατρίδας του της Ιταλίας. Ωστόσο, επρόκειτο και για έναν φοιτητή ευνοϊκά διακείμενο απέναντι στην αβάν-γκαρντ, στον φωβισμό, στον εξπρεσιονισμό και κυρίως στον κυβισμό του 20ού αιώνα.
Η πνευματική του αντίθεση εκδηλώθηκε μέσα από τη σχέση του με την ομάδα Corrente Group, της οποίας έγινε μέλος το 1939. Η κολεκτίβα αυτή, στην οποία ανήκαν οι Renato Guttuso, Emilio Vedova, Renato Birolli, Ennio Morlotti, Ernesto Treccani και Giuseppe Migneco, υποστήριξε την Γκερνίκα του Πικάσο ως σύμβολο και αισθητική μέσω της οποίας η καλλιτεχνική έκφραση αντιμαχόταν τη βαρβαρότητα και την τυραννία. Τον ίδιο χρόνο, ο καλλιτέχνης κέρδισε το βραβείο Littoriali. Το 1941, με τη βοήθεια και τη στήριξη του Elio Vittorini, ο Cassinari οργάνωσε την πρώτη του ατομική έκθεση, στην οποία παρουσιάστηκε ένα πορτρέτο της Rosa Birolli (Portrait of Rosetta), νικήτριας του βραβείου Bergamo.
Η επόμενη δεκαετία της καριέρας του σημαδεύτηκε από προσδοκίες και συνεργασίες διεθνούς επιπέδου. Όπως και οι περισσότεροι από τους σύγχρονούς του κορυφαίους του είδους —Σεζάν, Ματίς, Πικάσο, Βαν Γκογκ ή Μοντιλιάνι— έτσι και ο Cassinari γοητεύτηκε από την απήχηση της Γαλλίας. Ωστόσο, σε αντίθεση με τους σύγχρονούς του, δεν επέλεξε το Παρίσι ως προορισμό του, αλλά την Αντίμπ, όπου και έζησε από το 1949 έως το 1952. Καθώς βρισκόταν πιο κοντά στη μεσογειακή του ευαισθησία, οι γαλλικές ακτές αποτέλεσαν πλούσια πηγή έμπνευσης και ευκαιριών. Εκεί, ο καλλιτέχνης γνώρισε κορυφαίους της σύγχρονης τέχνης, όπως τον Σαγκάλ, τον Ματίς, τον Μπρακ και τον Πικάσο, ο οποίος τον κάλεσε προσωπικά να εκθέσει έργα του στο μουσείο της Αντίμπ.
Η διεθνής περίοδος της καριέρας του σηματοδοτήθηκε από αναρίθμητες εκθέσεις και συμμετοχές σε διάφορες Μπιενάλε. Ο Cassinari επεκτάθηκε και στην αμερικανική ήπειρο με διάφορες εκθέσεις από το 1949 και εξής, συμπεριλαμβανομένης της έκθεσης Twentieth-Century Italian Art στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης (MoMA) στη Νέα Υόρκη. Το 1950, ο καλλιτέχνης συμμετείχε για πρώτη φορά στην Μπιενάλε της Βενετίας με πέντε πίνακες. Ωστόσο, βρέθηκε ξανά εκεί κατά τα έτη 1952 (κερδίζοντας το Μέγα Βραβείο Ιταλικής Ζωγραφικής), 1956, 1960, 1962 και 1964. Το 1951, εξερεύνησε τη Σκανδιναβία με την έκθεση Italian Artists of Today,η οποία φιλοξενήθηκε στο Γκέτεμποργκ, στο Ελσίνκι, στο Όσλο και στην Κοπεγχάγη. Τον ίδιο χρόνο, συμμετείχε στην πρώτη έκδοση της γαλλο-ιταλικής έκθεσης Painters of Today και κέρδισε το βραβείο ζωγραφικής Taranto.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας αυτής, ο Cassinari αναδείχτηκε σε συνώνυμο της ιταλικής σύγχρονης τέχνης, καθώς και σε προσωπικότητα που εμφανιζόταν τακτικά σε ρετροσπεκτίβες ή εισαγωγικές εκθέσεις σχετικά με αυτή τη νέα γενιά Ιταλών καλλιτεχνών. Ορισμένα αξιοσημείωτα παραδείγματα είναι τα εξής: μια έκθεση ιταλικής σύγχρονης τέχνης που διοργανώθηκε από το Συμβούλιο Τεχνών του Ηνωμένου Βασιλείου (Arts Council of Great Britain) το 1956, η έκθεση Italian Art of the 20th Century που διεξήχθη σε διάφορα μουσεία της Αυστραλίας, η έκθεση Modern Italian Art στο Λονδίνο, στο Πλίμουθ και στο Μπέρμινγχαμ του Ηνωμένου Βασιλείου το 1956, η έκθεση Painting in Post-War Italy 1945–1957 που έλαβε χώρα στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης το 1957, καθώς και οι εκθέσεις Moderne Italiaanse Kunst στο Άμστερνταμ και στο Αϊντχόφεν, Italian Paintings of Today στο Λονδίνο και Peintres d’aujourd’hui France-Italie στο Παρίσι (όλες το 1960). Το αντιστασιακό πνεύμα του Cassinari τιμήθηκε ακόμη σε διάφορες εκθέσεις, όπως στις εξής: Post-war II: Italian painting from ‘45 to ‘55 στο κάστρο Estense στη Φερράρα, και Art and Resistance in Europe στην Galleria Civica στην Μπολόνια και στο Τορίνο (1965).
Οι ρετροσπεκτίβες άρχισαν να ανθίζουν κατά τα μέσα της δεκαετίας του 1960. Το 1965, η γκαλερί Bergamini στο Μιλάνο παρουσίασε μια μεγάλη συλλογή του καλλιτέχνη με ελαιογραφίες, γλυπτά και έργα με νερομπογιά. Το 1981, η γκαλερί τέχνης του Busto Arsizio αφιέρωσε μια ανθολογία στον Cassinari, κατηγοριοποιώντας τις ελαιογραφίες, τα σχέδια, τα γλυπτά και τις λιθογραφίες του. Δύο χρόνια αργότερα, ακολούθησε η γενέτειρά του, εγκαινιάζοντας μια ρετροσπεκτίβα 150 έργων τέχνης, την οποία επιμελήθηκαν οι Gian Alberto Dell’Acqua και Giovanni Anzani στο Palazzo Farnese.
Ο Cessinari άφησε την τελευταία του πνοή στο ατελιέ του στο Μιλάνο το 1992, ωστόσο αναρίθμητες εκθέσεις συνεχίζουν να τιμούν και να αναγνωρίζουν το έργο του μετά θάνατον.
