Η Carol Rama γεννήθηκε στο Τορίνο το 1918. Ούσα αυτοδίδακτη, υιοθέτησε και χρησιμοποίησε όποιο αντικείμενο προτιμούσε, συχνά με έναν απλοϊκό και ενστικτώδη τρόπο για θεραπευτικούς σκοπούς. Κυρίαρχο αντικείμενο ήταν το γυναικείο γυμνό. Παρά την έλλειψη επίσημης εκπαίδευσης, γρήγορα ανέπτυξε σχέσεις με ορισμένα πολύ γνωστά ονόματα της εποχής της, όπως τους Felice Casorati, Albino Galvano, Italo Calvino, Massimo Mila, Carlo Mollino, Gualtiero Passani και Corrado Levi.
Οι πίνακες από νερομπογιά με τα γυναικεία γυμνά —ενίοτε με ακρωτηριασμένα άκρα ή σε αναπηρικό αμαξίδιο— εξέφραζαν έναν εμφανή ερωτισμό. Τα αντικείμενα αυτά συνοδεύονταν από πρόσθετα ανθρωπομορφικά στοιχεία, καθώς τα έργα της περιείχαν ζώα, τεχνητά μέλη, τεχνητές οδοντοστοιχίες, παπούτσια και μέρη του σώματος, όπως φαλλούς, βραχίονες, πέλματα και γλώσσες. Με αυτόν τον τρόπο, η καλλιτέχνιδα προσπαθούσε να εκφράσει τα άγχη και τις φαντασιώσεις της, ενώ παράλληλα πάλευε με το τραύμα της αυτοκτονίας του πατέρα της και της ψυχιατρικής νόσου από την οποία έπασχε η μητέρα της. Ακολούθησε μια αφηρημένη περίοδος, με τη ζωγραφική της να επηρεάζεται βαθύτατα από θέματα της σύγχρονης εποχής, όπως τον Πόλεμο του Βιετνάμ, τον Ψυχρό Πόλεμο και τη νόσο των «τρελών αγελάδων».
Η πρώτη ατομική έκθεση της καριέρας της στην Galleria Faber στο Τορίνο το 1945 ακυρώθηκε λόγω του ευαίσθητου ζητήματος που έθιγε, και τα έργα της κατασχέθηκαν από τις αρχές. Χρειάστηκε να περάσει λίγος καιρός έως ότου σταθεί δυνατόν το έργο της να εκτεθεί σε τακτικό βαθμό. Προσωπικότητες όπως η Lea Vergine έπαιξαν βασικό ρόλο σε αυτό, καθώς τη βοήθησαν να εξασφαλίσει μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα για τα παλιά της έργα από τη δεκαετία του 1980 και εξής. Αυτή ήταν που επιμελήθηκε την πρώτη ανθολογική έκθεση της Rama στο προαύλιο του Καθεδρικού Ναού στο Μιλάνο το 1985. Σύντομα, η διεθνής αποδοχή επέστρεψε. Η πρώτη έκθεση της Rama στις ΗΠΑ έλαβε χώρα στην γκαλερί Esso στη Νέα Υόρκη το 1997, και διοργανώθηκε από τους Filippo Fossati και Jennifer Bacon. Οι δημόσιες εκθέσεις της προσέλκυσαν το διεθνές κοινό, κυρίως δε η δική της αίθουσα στην 45η Μπιενάλε της Βενετίας το 1993, η ομαδική έκθεση του 1996 Inside the Visible στο Ινστιτούτο Σύγχρονης Τέχνης στη Βοστόνη (και αργότερα στην Ουάσινγκτον και στο Περθ) και η ανθολογική της έκθεση στο Μουσείο Stedelijk στο Άμστερνταμ το 1998. Η περίοδος εκείνη ολοκληρώθηκε με τη βράβευσή της με τον Χρυσό Λέοντα για την καριέρα της στην 50ή Μπιενάλε της Βενετίας το 2003.
Το 2004, μια σημαντική ανθολογική έκθεση έλαβε χώρα στο Ίδρυμα Sandretto Re Rebaudengo στο Τορίνο, και αργότερα στο Μουσείο Μοντέρνας και Σύγχρονης Τέχνης στο Trento και στο Rovereto, καθώς και στο Βαλτικό Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης στο Gateshead του Ηνωμένου Βασιλείου. Το Δημοτικό Μουσείο της Ulm στη Γερμανία και η γκαλερί Taxispalais στο Innsbruck διοργάνωσαν, επίσης, εκτεταμένες ρετροσπεκτίβες κατά τα έτη 2004 και 2005.
Έκτοτε, στις αξιοσημείωτες εκθέσεις της συγκαταλέγονται οι εξής: La Passione secondo Carol Rama, Δημοτική Πινακοθήκη Μοντέρνας και Σύγχρονης Τέχνης GAM, Τορίνο (2017)· Carol Rama – Lei, Lui, Loro, πολιτιστικό κέντρο Exhibiting and Moving Arts (EXMA), Κάλιαρι και Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης MACC, Calasetta (2016)· La passion selon Carol Rama, Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης Παρισιού (2015)· Il garbo è tutto. Segni e carte di Carol Rama, Δημοτική Πινακοθήκη Μοντέρνας και Σύγχρονης Τέχνης GAM, Τορίνο (2014–2015)· La Passió segons Carol Rama, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης MACBA, Βαρκελώνη (2014–2015)· Di quadro in quadro, opere 1937-2003, Galleria Carlina, Τορίνο (2013)· και Carol Rama, Spazio Anche Più Che Tempo, γκαλερί Isabella Bortolozzi, Βερολίνο (2012).
Η Rama απεβίωσε το 2015.
