Ο Dan Wolgers γεννήθηκε στη Στοκχόλμη το 1955. Σπούδασε στο Kungliga Konsthögskolan (Βασιλικό Ινστιτούτο Τέχνης) στη Στοκχόλμη (1980-1985), στο Grundskolan för konstnärlig utbildning στη Στοκχόλμη (1978-1979) και στο Nyckelviksskolan στο Lidingö (1977-1978). Αργότερα, μοιράστηκε τις γνώσεις του με τις νέες γενιές Σουηδών καλλιτεχνών, διδάσκοντας στο Kungliga Akademien för de fria konsterna (Βασιλική Σουηδική Ακαδημία Καλών Τεχνών, Στοκχόλμη, 1995-1998) και στο Konstfack (Πανεπιστήμιο Τεχνών, Χειροτεχνίας και Σχεδίου, 1993-1995), στην ίδια πόλη.
Ο Wolgers είναι μια διαβόητη προσωπικότητα στη σύγχρονη σουηδική εννοιολογική τέχνη. Αν και πολύ γνωστός, δεν είναι πολύ αρεστός, καθώς το μεγαλύτερο μέρος του κοινού θεωρεί ότι ενσαρκώνει τις ελιτίστικες υπερβολές του σύγχρονου καλλιτεχνικού κόσμου. Ωστόσο, ο καλλιτέχνης έχει καλλιεργήσει σκόπιμα αυτήν την εικόνα.
Το 1991 ανέθεσε σε μια διαφημιστική εταιρεία να οργανώσει μια έκθεση «στο όνομά του», χωρίς καμία επίβλεψη από την πλευρά του, και την ανακάλυψε ως επισκέπτης τη βραδιά των εγκαινίων. Το 1992, τράβηξε ακόμα περισσότερο το σκοινί όταν προσελήφθη για να επανασχεδιάσει τον σουηδικό τηλεφωνικό κατάλογο. Όταν τον παρέδωσε, το μόνο όνομα και ο μόνος αριθμός που περιείχε ο ενημερωμένος κατάλογος ήταν τα δικά του. Όπως ήταν αναμενόμενο, έπειτα από αυτό, έλαβε πολλές εξαγριωμένες κλήσεις… Ένα ακόμη περιστατικό συνέβη λίγους μήνες αργότερα όταν, αντί να προσφέρει μια δημιουργία του σε μια ομαδική έκθεση στην οποία είχε προσκληθεί να συμμετάσχει, έκλεψε μερικά από τα έργα καθώς και αντικείμενα από τον χώρο, όπως παγκάκια, και τα πούλησε στον οίκο δημοπρασιών της Στοκχόλμης. Η μόνη συνεισφορά του Wolgers στην εν λόγω έκθεση ήταν μια πλακέτα με το όνομά του. Δικάστηκε και κρίθηκε ένοχος για τη «σκανταλιά» του στο πλαίσιο μιας παράλογης δίκης, η ετυμηγορία της οποίας πωλήθηκε από τον καλλιτέχνη —ακόμη σφραγισμένη στον αρχικό της φάκελο— σε έναν Νορβηγό συλλέκτη.
Ακόμα κι αν δεν είναι όλοι δεκτικοί στο ομολογουμένως μοναδικό του χιούμορ, αποτελεί βασικό πυλώνα του έργου του και έχει βοηθήσει τον καλλιτέχνη να κερδίσει τη δική του θέση στη σύγχρονη σκηνή. Ο Wolgers θεωρεί την τέχνη λιγότερο παραγωγή και περισσότερο μια κοινωνική και μηχανική μέθοδο. Εξού, ίσως, και η μεταγενέστερη εξέλιξή του σε μηχανιστικά έργα, τα οποία εμβαθύνουν περαιτέρω τον προβληματισμό για την παραγωγικότητα και τα αναμενόμενα αποτελέσματα, τα οποία ο καλλιτέχνης έχει επιδιώξει να ανατρέψει σε όλη τη διάρκεια της πορείας του. Είτε πρόκειται για μηχανές είτε για τέχνη, ο Wolgers επιλέγει να είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης.
Στις πρώτες εκθέσεις του (δεκαετία του 1980) περιλαμβάνονται οι εξής: Galerie Aronowitsch (Στοκχόλμη), Anders Tornberg Gallery (Lund), Galleri Lars Bohman (Στοκχόλμη), Galleri Riis (Όσλο, Νορβηγία και Στοκχόλμη), Arnstedt & Kullgren (Östra Karup), Galleri Magnus Karlsson (Στοκχόλμη), Bohman-Knäpper (Στοκχόλμη).
Μεταξύ των πρόσφατων ατομικών του εκθέσεων συγκαταλέγονται οι εξής: A–O/Nattfiskare, Bohman-Knäpper, Στοκχόλμη (2017), Ej funktionstestad (από κοινού με τον Jockum Nordström), Karlskrona Konsthall (2016), Egentligheter (από κοινού με τη Lena Andersson), Spritmuseum, Στοκχόλμη (2016), En verklighet (drömd), Market Art Fair, Liljevalchs, Στοκχόλμη (2015), I olivlunden/In the Olive Grove, Galleri Magnus Karlsson, Στοκχόλμη (2014), En metautställning, Galleri Magnus Karlsson, Στοκχόλμη (2013), En annan sorts sammanfattning, Ateljén, Konstakademien, Στοκχόλμη (2013), De Profundis, Galleri Riis, Στοκχόλμη (2013), Det stängda paradisets portar, Galleri Riis, Στοκχόλμη και Όσλο (2011), Varbergs konsthall, Varberg (2010), Galerie Aronowitsch, Στοκχόλμη (2010), Krognoshuset, Lund (2010), Sturehof, Στοκχόλμη (2010).
Ο Wolgers έχει τιμηθεί με δύο σημαντικές αναδρομικές εκθέσεις, η μία στο Liljevalchs Art Hall, Στοκχόλμη (2001) και η άλλη στο Spritmuseum, Στοκχόλμη (2016).
Ο Wolgers ζει και εργάζεται στη Στοκχόλμη.
