Ο Emilio Tadini γεννήθηκε στο Μιλάνο το 1927. Παρόλο που αναγνωρίστηκε ως καλλιτέχνης, ο Tadini μελέτησε λογοτεχνία στο Καθολικό Πανεπιστήμιο της Ιερής Καρδιάς στο Μιλάνο.
Μέσω της συγγραφής, ο Tadini άρχισε να αποκτά φήμη το 1947, συνεργαζόμενος με το περιοδικό Il Politecnico, για το οποίο δημοσίευσε το ποίημα La passione secondo Matteo. Το πάθος του Tadini για τη συγγραφή και τις εκδόσεις δεν έσβησε ποτέ. Από το 1963 έως το 1993, δημοσίευσε τέσσερα μυθιστορήματα και έναν ποιητικό τόμο. Το 1992, άρχισε να γράφει για την τέχνη και τη λογοτεχνία στην εφημερίδα Corriere della Sera. Το 1997, έγινε αρχισυντάκτης και παρουσιαστής του προγράμματος Contesto στο κανάλι Tele+. Από το 2000 έως το 2001, συνεργάστηκε για το καλλιτεχνικό πρόγραμμα του ιταλο-ελβετικού καναλιού RSI και με το Rai, μεταξύ άλλων. Κατά την περίοδο εκείνη μετέφρασε, επίσης, σημαντικά λογοτεχνικά έργα του 19ου και 20ού αιώνα, όπως των Σταντάλ, Πάουντ, Έλιοτ, Σελίν και Φώκνερ, για διάφορους εκδοτικούς οίκους της Ιταλίας.
Το συγγραφικό του έργο του χάρισε ορισμένα αξιοσημείωτα βραβεία: έλαβε το Βραβείο των Φιναλίστ Campiello για το έργο The long night (La lunga notte) το 1987 και το Εθνικό Βραβείο Rhegium Julii για το The storm (La tempesta) το 1993. Το μυθιστόρημα αυτό κέρδισε επίσης το Βραβείο Bergamo το 1994 και, στη συνέχεια, έγινε θεατρικό έργο στο Franco Parenti Theatre στο Μιλάνο.
Από τα τέλη της δεκαετίας του 1950 και εξής, εκτός από το έργο του ως κριτικός και λογοτέχνης, ο Tadini άρχισε επίσης να ζωγραφίζει. Η ζωγραφική του αναπτύχθηκε σε διάφορους κύκλους έργων. Οι επιρροές του περιλάμβαναν Άγγλους καλλιτέχνες της ποπ αρτ (κυρίως τους Peter Blake, David Hockney και Allen Jones), καθώς και τους Ντε Κίρικο και Πικάσο, οι οποίοι ενέπνευσαν τους αυξανόμενα τελειοποιημένους τόνους και τις ονειρικές μορφές. Για πιο φωβικές, πολύχρωμες επιρροές, βασίστηκε σε πηγές από τη γενέτειρά του, όπως τον Valerio Adami.
Η πρώτη ατομική έκθεση του Tadini έλαβε χώρα στην Galleria del Cavallino στη Βενετία το 1961, ενώ ακολούθησε μια ομαδική έκθεση στο Μιλάνο το 1965 με τους Mario Schifano, Valerio Adami και Lucio Del Pezzo στο Studio Marconi, το οποίο μόλις είχε ανοίξει τις πύλες του στο κοινό. Ο Tadini έλαβε πρόσκληση για να συμμετάσχει στην Μπιενάλε της Βενετίας το 1978 και το 1982. Το 1986, η Rotonda della Besana στο Μιλάνο φιλοξένησε μεγάλη ατομική έκθεση των έργων του. Από το φθινόπωρο του 1995 έως το καλοκαίρι του 1996, σημαντικές ρετροσπεκτίβες του Tadini διοργανώθηκαν σε μουσεία στο Stralsund, στο Bochum και στο Darmstadt.
Το 2001, η τελευταία ρετροσπεκτίβα της καριέρας του έλαβε χώρα στο Palazzo Reale στο Μιλάνο. Ο Tadini απεβίωσε τον επόμενο χρόνο, ωστόσο το έργο του δεν έχασε ποτέ την απήχησή του. Το 2004, το Ίδρυμα Corriere della Sera οργάνωσε ένα συνέδριο προς τιμήν του καλλιτέχνη με τίτλο Le figure, le cose στο Palazzo Reale, το οποίο παρακολούθησαν κυρίαρχες προσωπικότητες από τον χώρο του πολιτισμού, της τέχνης και της δημοσιογραφίας, όπως οι Ferruccio de Bortoli, Ουμπέρτο Έκο, Paolo Fabbri, Valerio Adami και Carlo Arturo Quintavalle. Ο Έκο, που είχε στενή σχέση με τον Tadini, τον περιέγραψε ως «συγγραφέα που ζωγραφίζει και ζωγράφο που συγγράφει». Την άνοιξη του 2005, το μουσείο Villa dei Cedri στην Bellinzona διοργάνωσε μια σημαντική μετά θάνατον ρετροσπεκτίβα του έργου του. Το 2008, ο Francesco Tadini και η Carmela Scalise ίδρυσαν ένα μουσείο στο Μιλάνο —το Spazio Tadini Casa Museo— αφιερωμένο στη μνήμη του· μια μόνιμη έκθεση με καλλιτεχνικά και λογοτεχνικά έργα του Tadini.
