O Eneko Fraile-Ugalde γεννήθηκε στη Renteria, κοντά στο Σαν Σεμπαστιάν, το 1968. Από μικρή ηλικία, ο τότε υποψήφιος καλλιτέχνης ένιωθε μια ανεξέλεγκτη έλξη για τις τέχνες: οι πλαστικές τέχνες, η μουσική και η λογοτεχνία διαμορφώνουν τους τρεις βασικούς του άξονες. Δείχνοντας εξαρχής το ταλέντο του στη νατουραλιστική αναπαραγωγή, ο 10χρονος Fraile υπερηφανευόταν για το ότι παρήγαγε «αναγνωρίσιμα» πορτρέτα, και υποστήριξε την άποψη αυτή με το πρώτο του μοντέλο — τον πατέρα του. Φυσικά, όταν ήρθε η ώρα να επιλέξει έναν ακαδημαϊκό τομέα, ο Fraile έκλινε προς τις καλές τέχνες και εκπαιδεύτηκε στο πανεπιστήμιο της Χώρας των Βάσκων από το 1986 έως το 1989. Ο καλλιτέχνης διέκοψε τις σπουδές του για εκπαιδευτική άδεια, κατά τη διάρκεια της οποίας πέρασε έναν χρόνο στην άγρια φύση της Βραζιλίας, παραδόξως αποκομμένος από κάθε καλλιτεχνικό δίαυλο. Επιστρέφοντας στην ευρωπαϊκή ήπειρο και στο Παρίσι, βρήκε ένα βιβλίο για την αποκατάσταση έργων τέχνης, το οποίο —μετά από έναν χρόνο απομόνωσης— απoτέλεσε αποκάλυψη για τον ζωγράφο. Ακολούθησε το ενδιαφέρον του αυτό μέσω ακαδημαϊκών σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Γρανάδας, όπου και εξειδικεύτηκε στην αποκατάσταση πινάκων από το 1991 έως το 1993. Στη συνέχεια, μέσω υποτροφίας, σπούδασε αποκατάσταση ορθόδοξων εικόνων στο Κίεβο. Έχοντας πλέον επενδύσει πλήρως σε αυτήν την τεχνική δεξιότητα και το πάθος του, εξειδικεύτηκε περαιτέρω στην αποκατάσταση του χαρτιού ως μέσου και υλικού στο πανεπιστήμιο της Northumbria από το 1998 έως το 2000.
Όντας εφοδιασμένος με πλούσια και βαθιά τεχνογνωσία, ο Fraile άρχισε να εργάζεται για μερικά από τα πιο αναγνωρισμένα ιδρύματα του Λονδίνου, όπως η γκαλερί Tate. Παρότι έως τότε η αποκατάσταση υπερίσχυε της δημιουργίας ως πρωταρχική δεξιότητα του Fraile, μια φίλη του τού ζήτησε να φτιάξει ένα πορτρέτο της οικογένειάς της. Μετά από χρόνια εννοιολογικής δημιουργίας (σε μια μετα-δικτατορική Ισπανία) και αποκατάστασης, το να κρατήσει πινέλο ήταν πλέον κάτι πολύ σπάνιο για τον Fraile. Ωστόσο, μόλις το πινέλο άγγιξε τον καμβά, η εικόνα απέκτησε ζωή και διαμορφώθηκε από τις τεχνικές γνώσεις που συγκέντρωσε κατά την επαγγελματική του καριέρα. Τα χρώματα ήταν χρωστικές ουσίες ενταγμένες στο πλαίσιο της ιστορίας· οι τεχνικές και μέθοδοι είχαν τις ρίζες τους σε συγκεκριμένες εποχές και ρεύματα. Ο πίνακας που προέκυψε από τη διαδικασία αυτή υποβλήθηκε στην Εθνική Πινακοθήκη Πορτρέτων του Λονδίνου και εκεί εκτέθηκε.
Η φήμη του που διαδόθηκε από στόμα σε στόμα αποδείχθηκε αποτελεσματική επαγγελματική στρατηγική σε μια πόλη και σε μια χώρα με τόσο στενή σχέση με την παράδοση του πορτρέτου. Από πολιτικούς μέχρι στρατιωτικούς και μέλη της αστικής τάξης, οι αναθέσεις έργων ήταν πλέον συχνό φαινόμενο για τον Fraile. Βρέθηκε στις Βρυξέλλες, όπου γρήγορα λειτούργησε μια αντίστοιχη προσέγγιση από πλευράς δημοσίων σχέσεων. Η πρώτη του υψηλού κύρους ανάθεση στις Βρυξέλλες ήταν από τον Herman de Croo. Οι πρόεδροι της Ομοσπονδιακής Γερουσίας παραδοσιακά απαθανατίζονται σε πορτρέτα, ωστόσο ο πολιτικός αυτός προσπαθούσε να βρει έναν καλλιτέχνη που να του ταιριάζει αισθητικά. Μην έχοντας τίποτα να χάσει, ο καλλιτέχνης —που μετέβη από τις αποκαταστάσεις έργων τέχνης στα πορτρέτα— έγραψε επιστολή στον πολιτικό, προτείνοντάς του μια επίσκεψη στο εργαστήριό του. Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα, οι πόρτες άνοιξαν γι’ αυτόν διάπλατα στην πολιτική σφαίρα των Βρυξελλών, κάτι που οδήγησε στην τρέχουσα συνεργασία του με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Από τεχνικής απόψεως, ο Fraile προσφέρει μια ταπεινή ερμηνεία του πορτρέτου και της μίμησης· υποστηρίζει πως είναι σαν να λες μια ιστορία για το πώς πέφτει φως σε κάθε αντικείμενο. Η καλλιτεχνική του παρέμβαση και ο τρόπος με τον οποίο συλλαμβάνει την ιστορία οφείλονται στη φροντίδα και την προσοχή που αφιερώνει στο αντικείμενό του. Είτε έχει μπροστά του έναν άνθρωπο, μια σύνθετη δημιουργία από εκατοντάδες φωτογραφίες είτε μια μοναδική πηγή φωτός, ο Fraile επενδύει πολύ χρόνο και ενέργεια ώστε να κατανοήσει το ποιον αντιπροσωπεύει. Εκεί έγκειται το πραγματικό αφιέρωμα στην τέχνη του. Εκτός από την πλευρά της τεχνικής, ο καλλιτέχνης πορτρέτων συλλαμβάνει την ψυχή του μοντέλου του μέσα από τα μάτια, τον πυρήνα των αντιληπτικών μας αισθήσεων. Γύρω από το μοντέλο, τα στοιχεία παραμένουν εντός ή εκτός εστίασης, καθώς ο Fraile εφαρμόζει τη δική του υποκειμενικότητα, για να υπογραμμίσει μια ανυποψίαστη νατουραλιστική μαγεία της ζωγραφικής αληθοφάνειας. Μέσω της χρήσης λαδομπογιάς, ιστορικών χρωστικών, τόνων στο χρώμα της σάρκας και σκιών, ο ζωγράφος εφαρμόζει έναν άπειρο αριθμό αόρατων υπογραφών πάνω από τις απίστευτες απεικονίσεις: από τη σκιά σε μια τούφα μαλλιών μέχρι την υφή ή το χρώμα του κόμπου σε μια γραβάτα.
