Ο Erik Höglund γεννήθηκε στην πόλη Karlskrona το 1932. Ξεκίνησε την καλλιτεχνική του πορεία στην τρυφερή ηλικία των 16 ετών, σπουδάζοντας σχέδιο και ζωγραφική (υπό τον Fritz Sjöström), και αργότερα γλυπτική (υπό τον Robert Nilsson) και γραφιστική (υπό τον Harald Sallberg) στη Σουηδική Σχολή Καλών Τεχνών, Χειροτεχνίας και Σχεδίου (Konstfack) στη Στοκχόλμη, από την οποία αποφοίτησε το 1952. Όπως όλα στη ζωή του ήρθαν πιο νωρίς, έτσι σε ηλικία 21 ετών παντρεύτηκε μια συμφοιτήτριά του, τη Maerit Levin, την πρώτη του σύζυγο. Ακολούθησε η δημιουργία μιας μεγάλης οικογένειας, γεγονός που εξηγεί ενδεχομένως γιατί το έργο του είναι επηρεασμένο με τέτοια συχνότητα και σαφήνεια από την οικογενειακή ζωή.
Το 1953 αποτέλεσε έτος ορόσημο για τη ζωή και την καριέρα του, καθώς ο Erik Rosén, διευθυντής της εταιρείας υαλικών Boda, απευθύνθηκε στη σχολή Καλών Τεχνών αναζητώντας έναν νεαρό καλλιτέχνη με ειδίκευση στην τέχνη του φυσητού γυαλιού. Ο Höglund, παρά την έλλειψη ουσιαστικής εμπειρίας, πόνταρε στον εαυτό του. Τελικά, προσλήφθηκε και παρέμεινε στην εταιρεία Boda για 20 χρόνια, όπου άφησε το ανεξίτηλο σημάδι του στη σουηδική πρακτική της υαλουργίας. Έχοντας θέληση για μάθηση, αλλά μη θέλοντας επίσης να ενοχλήσει τους ειδικευμένους τεχνίτες, εξασκούσε την τεχνική του φυσητού γυαλιού και άλλες τεχνικές κατά τη διάρκεια της νύχτας.
Το 1954, η πρώτη υποτροφία που έλαβε του έδωσε τη δυνατότητα να επισκεφθεί τις γενέτειρες της κλασικής τέχνης, την Ελλάδα και την Ιταλία. Όταν επέστρεψε, το έργο του, που βρισκόταν ακόμα σε εξέλιξη, είχε ήδη προσελκύσει την προσοχή του Εθνικού Μουσείου της Σουηδίας, το οποίο είχε αγοράσει ορισμένα από τα έργα του εν αναμονή μιας μεγάλης επικείμενης έκθεσης.
Ταυτόχρονα αντισυμβατικό και αρχέγονο, μια ισορροπία που επιτεύχθηκε κατά τη δεκαετία του 1950, το έργο του Höglund πυροδότησε πολλές συζητήσεις στους κύκλους της υαλουργίας. Η σκόπιμα ελαττωματική, πολύχρωμη, πλούσια σε φυσαλίδες παραστατικότητά του απεικόνιζε πρόσωπα, ζώα και άλλα αναγνωρίσιμα μοτίβα και έγινε το καλλιτεχνικό του σήμα κατατεθέν. Αν και δεν σημείωσαν αμέσως επιτυχία στα εξειδικευμένα καταστήματα όπου πωλούνταν, οι μοναδικές τους ιδιότητες εξέπληξαν πολλούς από τους λάτρεις του φυσητού γυαλιού εκείνη την εποχή. Παρ’ όλα αυτά, ο διευθυντής της Boda είχε ακλόνητη πίστη στον Höglund. Δικαίως, καθώς το 1957 ο προστατευόμενός του τιμήθηκε με το υψηλού κύρους δανικό βραβείο Lunning. Με το βραβείο αυτό αναχαιτίστηκε η πτώση που σημείωναν οι πωλήσεις της εταιρείας, τόσο στη Σουηδία όσο και στο εξωτερικό.
Έπειτα από 20 χρόνια στην Boda, ο Höglund εγκατέλειψε το εργαστήριο (1973) για να ακολουθήσει τα ενδιαφέροντά του στη μεταλλουργία και την ξυλουργική.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του, ο υαλουργός δημιούργησε περίπου 150 δημόσια έργα υπό τη μορφή μεγάλων βιτρό σε εκκλησίες, σχολεία και άλλα δημόσια κτίρια. Η αύξηση της δημοτικότητας της υαλουργίας κατά τη δεκαετία του 1980 επέτρεψε στον Höglund να εδραιώσει τη διεθνή του φήμη.
Παρά την επιδείνωση της υγείας του, από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 και σε όλη τη δεκαετία του 1990 ο Höglund συνέχισε να δημιουργεί κυρίως εσωτεριστικές συνθέσεις μέχρι τον θάνατό του το 1998.
