Ο Giuseppe Salvatori γεννήθηκε στη Ρώμη το 1955. Η καλλιτεχνική του έρευνα αποτελεί μια επιστολή αγάπης και επανασχεδιασμού της ιταλικής αβάν-γκαρντ του 20ού αιώνα. Η αυθεντικότητα του έργου του εντοπίζεται σε μια χαλαρή σχέση με μια πληθώρα μοντέρνων κινήσεων, χωρίς να συμμορφώνεται πολύ αυστηρά με κάποιον κανόνα. Κι όμως, σε αντίθεση με το τι συμβαίνει στη μεταμοντέρνα τέχνη, η προοπτική του για το παρελθόν δεν είναι κυνική, μα γνήσια και μεταφυσική. Κατά τη δεκαετία του 1980, η υβριδική του αισθητική οδήγησε τον Salvatori στο προσκήνιο του κινήματος Nuova Figurazione.
Ενώ βασιζόταν σε μια ποικιλία πηγών, το αφηρημένο και η παραστατικότητα συνδυάζονται σε απεικονίσεις συμβατικών αντικειμένων, όπως της αρχιτεκτονικής, της νεκρής φύσης και των τοπίων. Η καλλιγραφία ρέει φυσικά από το γραμμικό του έργο, η χαρτογραφία προκαλείται από τη χαρτογράφηση και ο συμβολισμός είναι έντονα παρών με τη μορφή σημείων, εικονιδίων και άλλων ιδεογραμμάτων. Η αντιπαράθεση αντικειμένων προσδίδει μια αντίθεση μεταξύ φύσης και πολιτισμού, ενώ η γενικά ελεύθερη σύνθεση χρωμάτων, μοτίβων και εικόνων θυμίζει τον ευρωπαϊκό υπερρεαλισμό.
Κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1980, ο Salvatori στράφηκε στη χρήση της τέμπερας. Η μετάβαση αυτή όχι μόνο του επέτρεψε να δημιουργήσει σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό, αλλά επίσης τον απομάκρυνε από τους μονότονους και μονόχρωμους πίνακες, συνδυάζοντας αδιαφανή και γυαλιστερά χρώματα και δημιουργώντας έτσι μια οπτική και δομική αίσθηση βάθους. Έργα αυτού του είδους παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στην Μπιενάλε της Βενετίας το 1990.
Γενικότερα, η καριέρα του Salvatori έχει σημαδευτεί από τακτικές εκθέσεις. Το 1980, ο καλλιτέχνης συμμετείχε σε δύο δημόσιες εκθέσεις σχετικά με τις τελευταίες τάσεις στη σύγχρονη ιταλική τέχνη: i Nuovi-Nuovi στη Δημοτική Πινακοθήκη Μοντέρνας Τέχνης στην Μπολόνια, και Italiana: la nuova immagine στο Loggetta Lombardesca στη Φερράρα. Πριν κάνει την εμφάνισή του στη Βενετία το 1990, ο καλλιτέχνης εξέθεσε έργα του στην Μπιενάλε της Άγκυρας το 1986.
Ο Salvatori ζει και εργάζεται στη Ρώμη.
