Ο Imi Knoebel (πραγματικό όνομα Klaus Wolf Knoebel) γεννήθηκε το 1940 στο Dessau. Σπούδασε στο Werkkunstschule Darmstadt, όπου εγγράφηκε το 1962, σε έναν κύκλο μαθημάτων που δίδασκαν οι καθηγητές Johannes Itten και László Moholy-Nagy. Εκεί γνώρισε τον συμφοιτητή του Raine Giese, ο οποίος έτρεφε την ίδια εκτίμηση που έτρεφε και ο Knoebel για τον Μάλεβιτς, και οι δυο τους έγιναν γνωστοί ως «Imi & Imi», σε μια σύντμηση του «Ich mit ihm» («εγώ μαζί με αυτόν). Το παρωνύμιο αυτό τύχαινε να είναι και η μάρκα ενός ανατολικογερμανικού απορρυπαντικού, κάτι που έδινε μια ειρωνική χροιά στον ριζοσπαστικό τίτλο που είχαν δώσει στον εαυτό τους. Οι δυο τους έπεισαν τον Joseph Beuys να τους δεχτεί στην Kunstakademie (Ακαδημία Καλών Τεχνών) του Ντίσελντορφ (1964-1971) και να τους δώσει τα κλειδιά για την αίθουσα 19, ένα ατελιέ που γειτνίαζε με τη θρυλική αίθουσα διδασκαλίας του, την αίθουσα 20. Στο Ντίσελντορφ δούλεψε στο πλευρό καλλιτεχνών όπως οι Blinky Palermo, Jörg Immendorff και Katharina Sieverding.
Οι Knoebel, Giese και Palermo (με τον οποίο μοιράζονταν το εργαστήριό τους) δεν ασπάστηκαν τις ποπ επιρροές από τις οποίες αντλούσαν έμπνευση οι περισσότεροι φοιτητές του Beuys εκείνη την εποχή, αλλά ανέπτυξαν το δικό τους είδος γερμανικού μινιμαλισμού, ένα παρακλάδι του σουπρεματισμού του Μάλεβιτς. Τα πρώτα του έργα χαρακτηρίζονται από την υπέρθεση βαμμένων επιφανειών (Sandwich I & II), η χρωματική δομή των οποίων μοιάζει να δείχνει προς τον Πιετ Μοντριάν (για παράδειγμα, τα INNINN και Pinakothek der Moderne). Ο Knoebel άρχισε τη δεκαετία του 1960 να φιλοτεχνεί πίνακες με μια αυστηρή και λιτή οργάνωση —παχιές και λεπτές κατακόρυφες γραμμές σε διάφορες αποστάσεις μεταξύ τους. Η προσέγγιση αυτή αποϋλοποιούσε το μέσο της ζωγραφικής, κάτι που ο Knoebel επιτύγχανε προβάλλοντας απλώς γραμμές, τετράγωνα και σταυρούς σε εσωτερικούς ή εξωτερικούς τοίχους. Κατοπινές σειρές έργων του έρχονται σε αντίθεση με αυτόν τον ορισμό του μέσου.
Και όντως, όταν ο φίλος του Knoebel, ο Palermo, πέθανε, ο καλλιτέχνης άρχισε να πειραματίζεται πιο εμφανώς και με μεγαλύτερη επιμονή με το χρώμα, με το Farben – für Blinky (1977) να σηματοδοτεί το ξεκίνημα αυτής της διαδικασίας. Η δεκαετία του 1980 χαρακτηριζόταν από τη χρήση τυχαίων αντικειμένων στα έργα του, ιδίως ως επιφανειών ή υποστηριγμάτων πάνω στα οποία ζωγράφιζε. Αυτή η εισαγωγή της υλικότητας γεφύρωσε το διαστατικό χάσμα, με ζωγραφισμένες εικόνες να υπάρχουν και στην τρίτη διάσταση. Την υλική αυτή πραγματικότητα, ενίσχυαν ίχνη και σημάδια της τεχνικής του, όπως σταγόνες και υπολείμματα που έσταζαν από την «άκρη» της εικόνας. Με αυτόν τον τρόπο, ο καλλιτέχνης προχωρούσε ένα βήμα παρακάτω την εξέλιξη του ορισμού της εικόνας, την οποία είχε ξεκινήσει ο Frank Stella τη δεκαετία του 1960. Τη δεκαετία του 1990, το αλουμίνιο —κομμένο σε σχήματα βαμμένα μονόχρωμα, συχνά με τα βασικά χρώματα— έγινε η αγαπημένη επιφάνεια του Knoebel. Η επιμονή του στις αρχές της βασικής τριάδας δείχνει τη συνεχιζόμενη επιρροή του Μοντριάν.
Έμεινε πιστός στην αρχή αυτή, ακόμα και σε μία από τις σημαντικότερες αναθέσεις που του έγιναν. Το 2008 του ζητήθηκε να φιλοτεχνήσει έξι νέα βιτρό για τον Καθεδρικό Ναό της Ρενς. Τα παράθυρα, αφηρημένες συνθέσεις αποτελούμενες από εκατοντάδες κομμάτια γυαλιού σε ζωηρές αποχρώσεις του κόκκινου, του μπλε και του κίτρινου, εγκαταστάθηκαν το 2011, για τον εορτασμό των 800 χρόνων του ναού.
Ο Knoebel έχει κάνει πληθώρα εκθέσεων, μεταξύ των οποίων ατομικές εκθέσεις στο Museum Haus Konstruktiv στη Ζυρίχη, Ελβετία (2018)· στο Museum Haus Lange και στο Haus Esters, στο Krefeld, Γερμανία (2015)· στο κτίριο Κ21 της Kunstsammlung Nordrhein-Westfalen, στο Ντίσελντορφ,Γερμανία (2015)· στο Kunstmuseum του Wolfsburg,Γερμανία (2014)· στο Museum der bildenden Künste της Λειψίας,Γερμανία (2011)· στο Gemeentemuseum της Χάγης (2010)· στη Neue Nationalgalerie του Βερολίνου (2009)· στο Deutsche Guggenheim του Βερολίνου (2009)· στο Dia Beacon της Νέας Υόρκης (2008)· στη Hamburger Kunsthalle, Γερμανία (2004)· στην Kestner Gesellschaft του Ανόβερου, Γερμανία (2002) στο Institut Valencià d’Art Modern στη Βαλένθια, Ισπανία (1997)· στο Kunstmuseum Luzern, Ελβετία (1997)· στο Haus der Kunst στο Μόναχο, Γερμανία (1996)· και στο Stedelijk Museum του Άμστερνταμ (1996).
Ο Knoebel ζει και εργάζεται στο Ντίσελντορφ.
