Ο James Vella Clark γεννήθηκε το 1975 στη Μάλτα. Σήμερα το όνομά του είναι συνώνυμο των τοπιογραφιών του νησιωτικού του περιβάλλοντος.
Αντλώντας έμπνευση από καλλιτέχνες όπως οι Esprit Barthet, Pawl Carbonaro και Πάουλ Κλέε (συμπεριλαμβανομένου του πάθους του τελευταίου για τη μουσική, την οποία χρησιμοποιεί και ο Vella Clark για να φέρει διάθεση για δημιουργία στον εαυτό του, καθώς η μουσική αποτελεί στοιχείο που διατρέχει ολόκληρο το έργο του), ο Vella Clark προσπαθεί να ασπαστεί μια συγκεκριμένη κληρονομιά, ενώ ταυτόχρονα χαράζει τη δική του αισθητική πορεία. Η παράδοση είναι το σημείο εκκίνησης και η προσωπική πρωτοτυπία είναι το ταξίδι.
Ως θέμα, το τοπίο, με το πινέλο του Vella Clark διαχωρίζεται (θα έλεγε κανείς σχεδόν ότι διαιρείται) σε δύο κατηγορίες: σε παραστατικές σκηνές και σε απολύτως αφηρημένες. Αυτά τα δύο υποσύνολα του έργου του, παρότι συνυπάρχουν ταυτόχρονα, είναι το αποτέλεσμα μιας εξέλιξης, όπως εξηγεί ο ίδιος ο καλλιτέχνης. «Τα αφηρημένα έργα μου προέκυψαν διότι προσπάθησα να σπάσω τα όρια στη σύνθεση των τοπίων μου. Ήταν μια σταδιακή διαδικασία που χρειάστηκε χρόνια για να ολοκληρωθεί. Και ίσως αυτός να είναι ο λόγος που βλέπω την τέχνη μου σαν προσωπικό ταξίδι». Η τοπιογραφία είναι μια μορφή αφήγησης, και το ύφος είναι μια γλώσσα, ένα αφηγηματικό μέσο.
Δύο κύρια επαναλαμβανόμενα μοτίβα συνδέουν αυτές τις δύο αισθητικές: η εκκλησία (υπό τη μορφή του αστικού αρχιτεκτονικού χαρακτηριστικού) και το δέντρο. Η εκκλησία αποτελεί κύριο χαρακτήρα στις ιστορίες του Vella Clark, όπως και στη ζωή του. Τέτοια κτίρια παρακολουθούν συνεχώς την κάθε του κίνηση, δίνουν σχήμα στον ορίζοντά του, σκίζουν τον ουρανό του. Εκτός από οπτικό στοιχείο, η εκκλησία είναι επίσης σύμβολο της ηθικής δύναμης και κυριαρχίας που κατέχουν οι πεποιθήσεις που σχετίζονται με το συγκεκριμένο κτίριο στην καθημερινή του ζωή.
Το άλλο βασικό στοιχείο του έργου του είναι το δέντρο. Και εδώ το μοτίβο χαρακτηρίζεται από εξέλιξη. Αρχικά, το κυπαρίσσι είχε μια βασική συμβολική σημασία. Το δέντρο, που απαντά στα νεκροταφεία, χρησιμοποιούταν ως μεταφορά για τον θάνατο και τη θνητότητα, θέματα που διατρέχουν το έργο και τη ζωή του Vella Clark. Μια αλλαγή στη ζωή του έφερε την εξέλιξη και στο έργο του. Η προσέγγισή του στην τοπιογραφία και η χρωματική του παλέτα μεταμορφώθηκαν, έγιναν πιο φωτεινές, πιο ζωηρές και χαρούμενες. Στους καινούριους χώρους που ζωγραφίζει, το κυπαρίσσι αντικαταστάθηκε από τον φοίνικα, ένα δέντρο που αντέχει στις πιο σκληρές συνθήκες. Ο Vella Clark το χρησιμοποιεί ως μεταφορά για το ανθρώπινο πνεύμα εντός μας, που προσπαθεί να επιβιώσει ακόμα και στις δυσκολότερες συνθήκες ζωής. Η προσωποποίηση έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που τα δέντρα συχνά παίρνουν τη θέση ατόμων στη ζωή του καλλιτέχνη. Χαρακτήρες και τα ίδια, που παίζουν σε μια ζωγραφισμένη ιστορία.
