Ο Jef Van Grieken γεννήθηκε στο Herenthout το 1950. Σπούδασε στην Ακαδημία της Αμβέρσας από το 1967 έως το 1969, χαρακτική στην Ακαδημία του Mechelen από το 1969 έως το 1973 και ελεύθερες γραφιστικές τέχνες στο Ανώτατο Ινστιτούτο της Αμβέρσας από το 1973 έως το 1976. Ολοκλήρωσε την εντατική του εκπαίδευση με εκπαιδευτικά ταξίδια στη Γιουγκοσλαβία (1976), τη Βραζιλία (1983), την Άπω Ανατολή (1988), την Παταγονία και το Μεξικό (1988/1989), την Κολομβία και τη Βενεζουέλα (1992) —με κάθε ταξίδι ενημέρωνε περαιτέρω και διαμόρφωνε την πρακτική του. Αργότερα, δίδαξε τις μετέπειτα γενιές στην Ακαδημία του Leuven από το 1973 έως το 1976, καθώς και στην Ακαδημία του Mechelen από το 1976 και εξής.
Καλλιτεχνικά, παρότι το ύφος του Van Grieken έχει εξελιχθεί σημαντικά, μπορεί να εντοπιστεί μια θεματική συνοχή στα σκοτεινά —μακάβρια, θα έλεγε κανείς— θέματα. Η μελαγχολία του έργου δεν δηλώνεται ποτέ απευθείας από όσα φαίνονται, παρά υπονοείται εμμέσως από όσα απουσιάζουν. Απεικονίσεις ξερών κλαδιών, ερειπίων κάστρων και ρημαγμένων εγκαταστάσεων ορυχείων μεταφέρουν μια αίσθηση κατεδάφισης, κατάχρησης, απουσίας και θανάτου.
Έντονα αποδομημένες αρχικά, τέτοιου είδους απεικονίσεις έγιναν πιο ρεαλιστικές μετά το εκπαιδευτικό ταξίδι του Van Grieken στη Βραζιλία το 1983. Ωστόσο, η ατμοσφαιρική φύση τους διατηρείται και οι εικόνες του έχουν έναν ανατρεπτικό χαρακτήρα, που τους προσδίδει μια σχεδόν μαγική χροιά.
Ο Johan Van Cauwenberge περιέγραψε περιληπτικά τη διαδικασία και προσέγγιση του Van Grieken ως εξής: «Παρατηρεί το κενό, αισθάνεται και προσεγγίζει το περιβάλλον ως παρατηρητής, επιλέγει ό,τι τον εντυπωσιάζει περισσότερο· στη συνέχεια, σχεδιάζει και κατασκευάζει νοητικά την εικόνα που θέλει να βγάλει από αυτό. Μόνο τότε ξεκινά η πραγματική δουλειά· αυτό που φέρνει τη σιγή μέσα στο στούντιο, όσο ένα λεπτό σαν γκοφρέ χαρτί ύφασμα αρχίζει να γεμίζει το άδειο χαρτί ή τον καμβά με μια εικόνα, η οποία —όπως κάποιοι εκ των υστέρων θα υποστηρίξουν—δεν δημιουργήθηκε από ανθρώπινο χέρι».
Τα έργα του Van Grieken έχουν ταξιδέψει στον κόσμο μέσα από διάφορες εκθέσεις: The Belgian House, Κολωνία· Lectures & Demonstrations στο Ινστιτούτο Smithsonian, Ουάσινγκτον, 1986· Έκθεση στο κτίριο της Διεθνούς Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (IBRD) και στο Αμερικανο-βραζιλιάνικο Κέντρο Πολιτισμού, Ουάσινγκτον, 1991· Μουσείο Καλών Τεχνών, Ταϊπέι, 2000· έκθεση-επισκόπηση στο Πολιτιστικό Κέντρο Antoon Spinoy, Mechelen, 2000· Μουσείο Curaçao, Willemstad, 2002· γκαλερί De Vuyst, Lokeren, 1980-1993· γκαλερί Van Campen & Rochtus, και ‘t Scoon Huys, Αμβέρσα, 1994-σήμερα· γκαλερί Albert 1er, Βρυξέλλες, 2020.
Η συνεισφορά του στις τέχνες έχει αναγνωριστεί με τα παρακάτω βραβεία: πρώτο βραβείο για Νέους Βέλγους Καλλιτέχνες Γραφιστικών Τεχνών (1978)· Grote Prijs Kortenberg και πρώτο βραβείο για το σχέδιο «Belgica-150» (1980)· βραβείο της Μπιενάλε Σχεδίου στη Νυρεμβέργη, Γερμανία (1983).
Επιπλέον, έχουν γραφτεί μονογραφίες, για να συνοδεύσουν ορισμένα από τα ορόσημα της καριέρας του. Το 1983, ο εκδοτικός οίκος Lannoo εξέδωσε την πρώτη μονογραφία για το έργο του. Το φθινόπωρο του 2000, για τον εορτασμό των 50ών του γενεθλίων, η πόλη του Mechelen οργάνωσε μια μεγάλη ρετροσπεκτίβα στο Πολιτιστικό Κέντρο A. Spinoy, ενώ παράλληλα δημοσιεύτηκε και μια δεύτερη εκτεταμένη μονογραφία: De Getekende Stilte, του Johan Van Cauwenberge. Ένα τρίτο βιβλίο δημοσιεύτηκε από τον εκδοτικό οίκο P στο Leuven, και παρέχει μια γενική εικόνα των πινάκων του Van Grieken με παστέλ και ακρυλικά από το 2000 έως το 2010. Ο εκδοτικός οίκος Pandora Books εξέδωσε το 2014 έναν κριτικό κατάλογο των γραφιστικών του έργων.
