Ο Julião Manuel Tavares γεννήθηκε στη Λισαβόνα το 1948. Παρακολούθησε το πρόγραμμα αρχιτεκτονικής στη Σχολή Καλών Τεχνών της Λισαβόνας (1967-1974). Την περίοδο αυτή, διαμορφώθηκαν κατά πολύ οι αισθητικές ευαισθησίες του καλλιτέχνη μέσω της εξερεύνησης αγγλοσαξονικών επιρροών. Η ποπ αρτ, ο μινιμαλισμός και οι επακόλουθες εννοιολογικές τους εξελίξεις έγιναν οι γλώσσες επιλογής του.
Έτσι, ο Sarmento συνδύασε τεχνικές και δημιουργικά μέσα –φιλμ, ζωγραφική, κολάζ, μοντάζ φωτογραφιών και κείμενο– για να αποτυπώσει όλες τις δυνατές εκδοχές του σύγχρονου καλλιτεχνικού διαλόγου. Τα μέσα αυτά δεν κατασκευάζονταν όλα από τον ίδιο τον καλλιτέχνη. Είτε πρόκειται για εικόνα είτε για κείμενο, στον Sarmento άρεσε να κάνει αναφορές σε προϋπάρχοντα έργα, να τα απομονώνει από την εποχή τους και να δημιουργεί νέες σχέσεις μεταξύ τους ώστε να αλλάζει το νόημά τους. Όπως αρκετά ποιητικά εξήγησε ο καλλιτέχνης: «Αυτό που κάνω σήμερα είναι μέρος αυτού που έκανα χθες, αυτού που έκανα πριν είκοσι χρόνια και αυτού που θα κάνω αύριο.»
Τη δεκαετία του 1980, όπως και πολλοί άλλοι σύγχρονοί του, ο Sarmento επέστρεψε στη ζωγραφική. Με το πινέλο του, έδωσε στην τέχνη του έναν ανανεωμένο εκφραστικό και παραστατικό χαρακτήρα. Ωστόσο, το ανθρώπινο σώμα, το οποίο είχε επανεμφανιστεί ως αντικείμενο, δεν παρέμεινε για πολύ. Πράγματι, προς το τέλος της δεκαετίας, και κυρίως τη δεκαετία του 1990, ο Πορτογάλος ζωγράφος, εμπνευσμένος από ταξίδια και διεθνείς αναφορές, ξεκίνησε μια σειρά με τίτλο White Paintings. Στα έργα αυτά, τα οποία αποτελούν τα έργα του Sarmento με τη μεγαλύτερη διεθνή αναγνώριση, η φιγούρα, σαν από ατμό, εξαφανίζεται προοδευτικά με λευκές γραμμές πάνω σε λευκό φόντο.
Η πρώτη ατομική έκθεση του καλλιτέχνη είχε προσωπικό χαρακτήρα και διεξήχθη στο υπόγειο της Sociedade Nacional de Belas Artes το 1976. Οι αρχικές γαλλικές και αμερικανικές επιρροές ήταν εμφανείς και μοναδικές εντός του σχετικά προστατευμένου πλαισίου της πορτογαλικής ζωγραφικής. Από τότε, ο Sarmento ενσαρκώνει την πορτογαλική σύγχρονη τέχνη, παρουσιάζοντάς τη σε διεθνές επίπεδο. Οι πολυάριθμες αναδρομικές εκθέσεις του μαρτυρούν το ταλέντο του: Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Witte de With, Ρότερνταμ (1991)· Μουσείο Τέχνης Reina Sofía, Μαδρίτη (1992)· Ίδρυμα Gulbenkian Foundation, Λισαβόνα (1993, 2000). Το 2011, η Tate Modern στο Λονδίνο αφιέρωσε μια ξεχωριστή αίθουσα στα έργα του. Το 2012-2013, το μουσείο Serralves, στο Πόρτο, οργάνωσε την έκθεση Noites Brancas, η οποία αποτελεί την πιο πλήρη αναδρομική έκθεση του έργου του μέχρι σήμερα (εξασφάλισε στον Sarmento το βραβείο της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Τέχνης το 2014). Το Πολιτιστικό Κέντρο της Belém, καθώς και το Μουσείο Τέχνης Reina Sofía στη Μαδρίτη έχουν προγραμματίσει αναδρομικές εκθέσεις.
Ο Sarmento απεβίωσε το 2021.
