Ο Luigi Mainolfi γεννήθηκε στο Rotondi της Καμπανίας το 1948. Σπούδασε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Νάπολης. Το 1973, μετακόμισε στο Τορίνο, αφού του προσέλκυσε αναπότρεπτα την προσοχή η πολιτιστική δυναμική της πόλης, ως πρωτεύουσας του αβάν-γκαρντ κατά τη δεκαετία του 1960.
Συχνά περιγραφόμενο ως μετα-εννοιολογικό λόγω της χρονολογίας, το ύφος του σχετίζεται περισσότερο με τη μινιμαλιστική γενιά που προηγήθηκε της δικής του. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, τα έργα του επικεντρώνονται στο σώμα και τις χειρονομίες του, με το πρώτο να λειτουργεί ως μέσο έκφρασης. Μία από τις δημιουργίες του που αποτελεί σήμα κατατεθέν ήταν η χρήση χαρτιού ιχνογραφίας πάνω στο οποίο σχεδίαζε περιγράμματα του σώματός του με κιμωλία, και το οποίο άφηνε να διαστρεβλωθεί και να παραμορφωθεί στο νερό. Προς το τέλος της δεκαετίας, αρχαία σύμβολα και αρχαϊκά μοτίβα άρχισαν να εμφανίζονται στα έργα του. Επιπλέον, ο καλλιτέχνης ενστερνίστηκε τις θεωρητικές πτυχές της γλυπτικής, προσθέτοντας γραπτά κείμενα για να συνοδεύουν πολλά από τα έργα του.
Λίγο αργότερα, η παραστατικότητα αναδύθηκε εκ νέου, με βιολογικές και ζωολογικές αναφορές να τροφοδοτούν φανταστικές υβριδικές και μεταλλαγμένες πόλεις. Η τάξη (η πόλη) συνδυάστηκε με την αταξία (φανταστική υβριδοποίηση) σε γλυπτά από τερακότα, που είχαν μια ευκρινώς απτική ποιότητα. Εκτός από τον πηλό, συχνά συμπλήρωναν τα έργα του κι άλλα πιο παραδοσιακά υλικά, όπως ο χαλκός, ο γύψος, η πέτρα, η λάβα και το ξύλο. Σε γενικές γραμμές, μέσα από το φανταστικό στοιχείο, ο καλλιτέχνης πέτυχε μια πιο διαχρονική και καθολικά λαογραφική προσέγγιση της γλυπτικής.
Οι δύο τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα σηματοδοτήθηκαν από έναν καταιγισμό εκθέσεων σε χώρους, όπως στην Galleria de’ Foscherari στη Μπολόνια, στην γκαλερί Alfonso Artiaco στο Pozzuoli και στην γκαλερί Di Meo στο Παρίσι (1988)· στην γκαλερί Tucci Russo στο Τορίνο (1989)· στην γκαλερί Noire στο Τορίνο (1990)· στην γκαλερί Piero Cavellini στην Brescia (1991)· στην γκαλερί Gian Ferrari στο Μιλάνο και στο Δημοτικό Μουσείο του Ρίμινι (1992)· στην γκαλερί Alfonso Artiaco στο Pozzuoli (1993)· στο μουσείο Villa delle Rose στην Μπολόνια και στη Δημοτική Πινακοθήκη της Πράγας (1994)· στις Galleria de’ Foscherari και Galleria Studio G7, και στην Γκαλερί Σύγχρονης Τέχνης Otto στην Μπολόνια (1998).
