Ο Luigi Ontani γεννήθηκε στο Vergato της Μπολόνια το 1943. Παρότι εκπαιδεύτηκε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών στην Μπολόνια, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι η στρατιωτική του θητεία, την οποία έκανε στο Τορίνο από το 1963 έως το 1964, ήταν η εμπειρία που τον διαμόρφωσε περισσότερο καλλιτεχνικά. Ο Ontani αξιοποίησε τον καιρό που διέμεινε στην πόλη, για να επισκεφτεί μουσεία και διάφορες αβάν-γκαρντ γκαλερί, θέτοντας έτσι τις βάσεις για ένα καλλιτεχνικό δίκτυο επαφών με ιδιοκτήτες γκαλερί και αναδυόμενους καλλιτέχνες. Επίσης, εκείνη την περίοδο, διάβασε πολύ, κυρίως Απολινέρ και Πιραντέλο, συγγραφείς που αποτέλεσαν τελικά μια μακροχρόνια επιρροή στην παραβατική του προσέγγιση απέναντι στην τέχνη και στη δημιουργικότητα.
Μετά από αυτήν τη μοναδική εκπαίδευση που έλαβε, ο Ontani επέστρεψε στο Vergato το 1965, όπου συνέχισε να μαθαίνει και να πειραματίζεται με διαφορετικές τεχνικές και υλικά, ενώ παράλληλα παρακολούθησε ένα ανοιχτό μάθημα ζωγραφικής γυμνού στην Ακαδημία Καλών Τεχνών. Εκείνη την περίοδο, ξεκίνησε το έργο του Oggetti pleonastici, το οποίο εξέφραζε τη ματαιότητα των πραγμάτων, μεταμορφώνοντάς τα σε φυλαχτά και άλλα αντικείμενα δύναμης τα οποία φοριούνται και τακτοποιούνται πάνω στο σώμα του καλλιτέχνη ή σε δέντρα. Εμμέσως, το αντικείμενο ήταν πάντοτε ο ίδιος ο καλλιτέχνης, μέσα από το πρίσμα μυθολογικών, λογοτεχνικών και δημοφιλών θεμάτων. Η κλίμακα μεγέθους των έργων του κυμαινόταν από τα απείρως μικρά έως τα απείρως μεγάλα. Το φωτογραφικό του έργο έστρωσε τον δρόμο για τους πίνακές του με γυμνά· μεγάλες εγκαταστάσεις με τον καλλιτέχνη ως αντικείμενο και πρωταγωνιστή να απεικονίζεται με αναρίθμητους τρόπους. Για αυτά τα έργα του είναι γνωστός μέχρι σήμερα.
Το 1970, ο Ontani μετακόμισε στη Ρώμη, όπου, άμεσα επηρεασμένος και αντλώντας έμπνευση από το νέο του περιβάλλον, διεύρυνε τους ορίζοντές του και εξερεύνησε νέες μορφές έκφρασης παρόμοιες με την πρώιμη περφόρμανς και την εννοιολογική τέχνη. Τότε άρχισε να γίνεται επιτυχημένος καλλιτέχνης και να προσελκύει το ενδιαφέρον της διεθνούς σκηνής. Για παράδειγμα, το 1977 εξέθεσε έργα του για πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη, στην υψηλού κύρους γκαλερί Sonnabend. Το δημιουργικό θέλγητρο των επιρροών της Ανατολής άρχισε να κυριαρχεί στο έργο του. Η αισθητική αυτή σχέση ενισχύθηκε σε μεγάλο βαθμό μέσω ενός διαμορφωτικού ταξιδιού του καλλιτέχνη στην Ινδία το 1974 —μια καθοριστική στιγμή στην καριέρα του. Το 1982, ο Ontani συμμετείχε στη σημαντική έκθεση Italian Art Now: An American Perspective στο Μουσείο Γκούγκενχαϊμ της Νέας Υόρκης, δίπλα στους συναδέλφους και Ιταλούς καλλιτέχνες Sandro Chia, Enzo Cucchi, Gilberto Zorio, Giuseppe Penone, Nino Longobardi και Vettor Pisani.
Κατά τη δεκαετία του 1980, ορμώμενο από το πνεύμα της ανακάλυψης και της δημιουργικότητας, το ύφος του Ontani στράφηκε προς αυξανόμενα υπερρεαλιστικές, ονειρικές πηγές έμπνευσης, συνδυασμένες με τεχνικές δεξιότητες. Ο καλλιτέχνης δημιούργησε μια ευρεία γκάμα έργων με αντιθετικά υλικά, μια σειρά πινάκων που απεικόνιζαν λεπτές, μυθικά εμπνευσμένες φιγούρες να συνυπάρχουν με αντικείμενα από παπιέ-μασέ, ξύλο, πορσελάνη και γυαλί.
Δεκαετίες μετά την πρώτη του εμφάνιση, ο Ontani δεν έχει αποκτήσει ακόμα καλλιτεχνική ταυτότητα. Ο άνθρωπος που έχει ποικιλοτρόπως περιγράψει τον εαυτό του ως άπιστο άγγελο, ανδρόγυνο και εφηβικό, ερμαφρόδιτο και τοξότη στο ζώδιο, δεν έχει κάνει μεγάλη προσπάθεια να ξεκαθαρίσει το τοπίο γύρω του. Ως αριστοτέχνης της μεταμόρφωσης, είναι όλοι και κανένας, οικειοποιούμενος την πορεία του Λεονάρντο ντα Βίντσι, του Δάντη, του Κρίσνα, του Αγίου Σεβαστιανού, ακόμα και του Πινόκιο. Το έργο του αποτελεί αντίποινα του ανθρώπου και της καλλιτεχνικής ιστορίας μέσω της διαρκούς μεταμόρφωσης της εικόνας και του εαυτού.
Ο Ontani έχει συμμετάσχει σε διάφορες εκδόσεις των Μπιενάλε της Βενετίας, του Σίδνεϊ και της Λιόν. Πρόσφατα, διοργανώθηκαν τέσσερις ρετροσπεκτίβες για το έργο του: στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης (MoMA) στη Νέα Υόρκη (2001), στο Δημοτικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (SMAK) στη Γάνδη (2003–2004), στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης (MAMbo) στη Μπολόνια (2008), και στην Εθνική Ακαδημία San Luca στη Ρώμη (2017), από όπου τιμήθηκε με το Βραβείο του Προέδρου της Ιταλικής Δημοκρατίας το 2015.
