Η Maggi Hambling γεννήθηκε το 1945 στο Sudbury του Suffolk. Η οικογένειά της ήταν πολύ δεμένη και όλα τα μέλη της μοιράζονταν πρόθυμα τις εμπειρίες τους και το πάθος τους με τους υπόλοιπους. Από τη μητέρα της, η Hambling έμαθε χορό. Από τον αδελφό της, ξυλουργική. Ο πατέρας της ήταν αυτός που καλλιέργησε το καλλιτεχνικό της πάθος Η Hambling αρχικά σπούδασε υπό την Yvonne Drewry στο Amberfield School του Nacton. Το 1960, σπούδασε για έναν χρόνο στο East Anglian School of Painting and Drawing υπό τους Lett Haines και Cedric Morris. Στη συνέχεια εγγράφηκε στο Ipswich School of Art (1962-1964), στο Camberwell School of Art (1964-1967) και τέλος στο φημισμένο Slade School of Fine Art (1967-1969). Η Hambling διαθέτει επίσης διδακτική πείρα από το Wimbledon School of Art.
Παρότι είναι παραγωγικότατη ζωγράφος, είναι πιο γνωστή για τα γλυπτά της, εν μέρει εξαιτίας των συχνών αντιδράσεων που έχουν προκαλέσει τα δημόσια έργα της. Ως προς τα θέματά της, η καλλιτέχνιδα εμπνέεται από τα θαλασσινά τοπία, ιδίως αυτά της Βόρειας Θάλασσας, ένα θέμα που είχε ως αποτέλεσμα μια ολόκληρη σειρά πινάκων. Οι προσωπογραφίες, τόσο ζωντανών όσο και νεκρών ατόμων, αποτελούν τη δεύτερη σημαντικότερη ομάδα έργων στο σύνολο του έργου της. Μέσω των προσωπογραφιών, η καλλιτέχνιδα πιστεύει ότι μπορεί να επιτευχθεί μια ιδιαίτερη μορφή ανάμνησης και ως εκ τούτου πένθους. Η Hambling αυτοχαρακτηρίζεται φεμινίστρια και ασχολείται έντονα με κοινωνικά θέματα. Γυναίκες από τη δημόσια και την ιδιωτική σφαίρα κυριαρχούν στα έργα της.
Η καριέρα της έχει σημαδευτεί από δημόσια γλυπτά για τα οποία έχει χυθεί αρκετό μελάνι. Το A Conversation with Oscar Wilde, τα αποκαλυπτήρια του οποίου έγιναν το 1998, ήταν το πρώτο που δίχασε την κοινή γνώμη. Η μορφή απεικονίζεται να καπνίζει και αναδύεται από ένα γρανιτένιο φέρετρο που χρησιμεύει ως δημόσιο παγκάκι, κάτι που δίνει στο κοινό τη δυνατότητα να συμμετάσχει στη συζήτηση (conversation) του τίτλου. Οι κριτικοί το αντιμετώπισαν με αυστηρότητα, ισχυριζόμενοι ότι το έργο ήταν μια εγωιστική έκφραση του εαυτού της καλλιτέχνιδας, ωστόσο το κοινό αποδέχτηκε αμέσως το γλυπτό. Ήταν ωστόσο το γλυπτό που δέχτηκε τους περισσότερους βανδαλισμούς στους δημόσιους χώρους του Λονδίνου, με το τσιγάρο να έχει κλαπεί ή σπάσει επανειλημμένα. Πλέον το έργο έχει απομακρυνθεί επ’ αόριστον.
Το Scallop, ένα όστρακο από ανοξείδωτο χάλυβα του 2003, φόρος τιμής στον Benjamin Britten, βρίσκεται στην παραλία της ιδιαίτερης πατρίδας της Hambling, του Suffolk. Το έργο έτυχε χλιαρής αποδοχής, με ορισμένους κατοίκους να παραπονιούνται ότι «χαλούσε» ένα παρθένο τμήμα της δημόσιας παραλίας. Ξεκίνησε συλλογή υπογραφών για την απομάκρυνσή του, και έχει βανδαλιστεί επανειλημμένα από τότε που εγκαταστάθηκε.
Το πιο πρόσφατο έργο της Hambling είναι ίσως και αυτό που απηχεί περισσότερο τις ευαισθησίες της. Τον Νοέμβριο του 2020 αποκάλυψε το A Sculpture for Mary Wollstonecraft, ένα γλυπτό που αποτίει φόρο τιμής σε αυτό το ίνδαλμα του φεμινισμού, στο Newington Green του βόρειου Λονδίνου. Η τοποθεσία αυτή έχει συνδεθεί ιστορικά με τη γέννηση του φεμινισμού στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ωστόσο, οι συγγραφείς και οι προσωπικότητες του φεμινιστικού κινήματος δεν αποδέχτηκαν το εν λόγω γλυπτό. Η Wollstonecraft παριστάνεται ως μια μικρού μεγέθους, γυμνή ασημένια μορφή. Το έργο δέχτηκε κριτική για το απογοητευτικό του μέγεθος και το εξιδανικευμένο γυμνό σώμα της Wollstonecraft, που θεωρήθηκε ότι αδικεί τον σκοπό τον οποίο υποτίθεται ότι υπηρετεί. Η Hambling υπερασπίστηκε τις αισθητικές της επιλογές δηλώνοντας ότι το γλυπτό αποτελεί απάντηση στα παραδοσιακά αγάλματα ανδρών ηρώων, στα οποία εμφανίζονται άφθονα πέη, από τα Ελγίνεια γλυπτά μέχρι τον Δαβίδ του Μιχαήλ Άγγελου. Για τη Hambling, τα ρούχα αποτελούν ντετερμινιστικό στοιχείο, και ως εκ τούτου είναι περιοριστικά και δεν θα μπορούσαν να αποδώσουν το πνεύμα της Wollstonecraft και τον αγώνα της για τα δικαιώματα των γυναικών.
Παρόλο που η επιρροή της περιορίζεται κυρίως στο Ηνωμένο Βασίλειο, η Hambling έχει γνωρίσει και κάποια διεθνή επιτυχία, κάτι που φαίνεται από την παρακάτω επιλογή εκθέσεών της: Yale Center for British Art, New Haven, ΗΠΑ (1991), Ερμιτάζ, Αγία Πετρούπολη, Ρωσία (2013) και πιο πρόσφατα, δύο σημαντικές ρετροσπεκτίβες, στο CAFA Art Museum του Πεκίνου και στο Guangdong Museum of Art στο Guangzhou της Κίνας (2019).
Χρίστηκε Διοικήτρια του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας του 2010.
