Ο Mario Schifano γεννήθηκε στη Χομς της Λιβύης το 1934. Η οικογένειά του μετεγκαταστάθηκε στη Ρώμη κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτοδίδακτος από μικρή ηλικία και συντηρητής κεραμικών στο επάγγελμα, ο καλλιτέχνης ενστερνίστηκε μια μεταμοντέρνα, μετα-κριτική προσέγγιση, η οποία σαφώς τον τοποθέτησε στα βασικά κινήματα της εποχής. Ωστόσο, τα διάφορα στιλ δεν μπορούσαν να περιορίσουν τη δημιουργικότητα του Schifano, όπως αποδεικνύει η επιτυχημένη του καριέρα ως κινηματογραφιστή και μουσικού της ροκ.
Μεγάλο μέρος της προσωπικής του αισθητικής αποκρυσταλλώθηκε κατά τη δεκαετία του 1960, μια δεκαετία που σημαδεύτηκε από γνωριμίες και εξελίξεις. Το 1962, ο Schifano συμμετείχε στην έκθεση New Realists στην γκαλερί Sidney Janis στη Νέα Υόρκη, όπου παρουσιάστηκε η καλλιτεχνική του συμπόρευση με ποπ καλλιτέχνες, όπως οι Άντι Γουόρχολ και Ρόι Λιχτενστάιν. Εκείνη την περίοδο, η τεχνική του ήταν αφηρημένη, με κολάζ υλικών με την τεχνική του impasto, που χρησιμοποιούσαν το πολύ δύο χρώματα. Λίγο πριν από την έκθεση, ο Schifano άρχισε να ενστερνίζεται την εικονογραφία της διαφήμισης και των ΜΜΕ. Αυτά τα ποπ έργα του τα παρουσίασε επίσης στη Νέα Υόρκη, με την επιρροή των Jim Dine και Franz Kline να είναι αυξανόμενα κυρίαρχη.
Αργότερα, ο καλλιτέχνης προσχώρησε στην ομάδα Scuola Romana (Ρωμαϊκή Σχολή), της οποίας ήταν επίσης μέλη οι Franco Angeli και Tano Festa. «Μεθυσμένος» από τον ενθουσιασμό της πολιτιστικής ζωής και των καλλιτεχνικών του κύκλων, ο Schifano ανέπτυξε εξάρτηση από τα ναρκωτικά η οποία του χάρισε την προσωνυμία maledetto —«ο καταραμένος».
Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1960, η τηλεόραση, ο κινηματογράφος και οι παραστατικές τέχνες άρχισαν να προσελκύουν το ενδιαφέρον του Schifano. Μαζί με τον κιθαρίστα Urbano Orlandi ίδρυσαν το συγκρότημα Le Stelle. Μαζί κυκλοφόρησαν ένα άλμπουμ με τίτλο Le ultime parole di Brandimonte. Γρήγορα ακολούθησαν και οι ταινίες, όπως το Satellite του 1968, χαρίζοντάς του σημαντική αναγνώριση. Όσο για το καλλιτεχνικό του έργο, άντλησε σημαντική έμπνευση από τη μεταξοτυπία, καθώς του επέτρεψε να αγγίζει ξανά θεματικές, μα πλέον εμβαθύνοντας περισσότερο σε αυτές. Τα έργα που άρχισε να δημιουργεί εκείνη την περίοδο παρουσιάστηκαν στην Μπιενάλε της Βενετίας το 1984. Αυτά τα ύστερα έργα του απέκτησαν μια αυξανόμενα πολιτική φύση, υπενθυμίζοντας μέσα από τον κινηματογράφο και τη φωτογραφία γεγονότα, όπως τον Πόλεμο του Βιετνάμ και την εκτεταμένη κοινωνική αναταραχή.
Οι καλύτερες στιγμές του Schifano στον κινηματογράφο είναι οι εξής:
– Schifano (16 mm, ασπρόμαυρη, βωβή, 1 λεπτό) (1967)
– Voce della foresta di plastica (16 mm) (1967)
– Satellite (35 mm, ασπρόμαυρη και έγχρωμη, 82 λεπτά) (1968)
– Umano non umano (35 mm και 16 mm, έγχρωμη, 95 λεπτά – Παραγωγή: Mount Street Film) (1969)
– Trapianto, consunzione, morte di Franco Brocani (35 mm και 16 mm, έγχρωμη και ασπρόμαυρη, 120 λεπτά) (1969)
– Paesaggi (Super 8 mm, έγχρωμη) (1970)
– Τίτλοι αρχής για την εκπομπή La Magnifica Ossessione (βίντεο, έγχρωμη, 2 λεπτά – παραγωγή: Rai) (1985)
– Absolut Vodka (βίντεο, έγχρωμη, 20 λεπτά, με τον Roberto Lucca Taroni) (1994).
