Η Nanna Hertoft γεννήθηκε το 1936 στο Frederiksberg. Καταγόταν από οικογένεια προσανατολισμένη στην τέχνη (γονείς της είναι οι καλλιτέχνες Henry και Mille Heerup) και ως εκ τούτου μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον που διέγειρε το έμφυτο ενδιαφέρον της για τις μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης. Αυτό της έδωσε τη δυνατότητα να λάβει πολλά σημαντικά μαθήματα. Έμαθε την τεχνογνωσία από πρώτο χέρι, είχε πρόσβαση σε ποιοτικά υλικά και εργαλεία, ταυτόχρονα όμως έζησε την οικονομική δυσπραγία και την επισφάλεια που συχνά είναι αναπόφευκτες για όποιον επιλέγει το συγκεκριμένο επάγγελμα και τρόπο ζωής. Με αυτόν τον τρόπο, η Hertoft απέκτησε πλήρη συνείδηση των προκλήσεων που θα συναντούσε, κάτι που είχε σαφέστατο αντίκτυπο στην καλλιτεχνική της διαδρομή. Σε αυτό το προνομιακό και εκπαιδευτικό περιβάλλον, παρά τις δυσκολίες, συναντήθηκε με ορισμένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του δανικού κινήματος Κόμπρα, όπως οι Egill Jacobsen, Asger Jorn, Sonja Ferlov Mancoba, Else Alfelt και Carl-Henning Pedersen.
Παρότι γνώριζε και εκτιμούσε το έργο του πατέρα της, και αντίθετα με τον αδελφό της Ole Heerup, ο οποίος εξέλιξε την πατρική τους κληρονομιά, η Nanna Hertoft ακολούθησε τα βήματα της μητέρας της και ασχολήθηκε με την ύφανση εικόνων. Πιο συγκεκριμένα, υιοθέτησε την αμφιλεγόμενη αλλά μοναδική τεχνική της μητέρας της, αυτή της μη χρήσης πατρόν, η οποία απείχε από την παραδοσιακή προσέγγιση. Το πλεονέκτημα αυτού του ελεύθερου τρόπου εργασίας είναι ότι τα μοτίβα, οι μορφές και τα τοπία είναι απολύτως διαισθητικά, αυτοσχέδια, φυσικά, οργανικά και, ως εκ τούτου, αντιπροσωπευτικά της υφάντριας. Το προσωπικό της ύφος είδε για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας στη φθινοπωρινή έκθεση καλλιτεχνών του 1960. Έκτοτε, η Hertoft έχει αναπτύξει τη δική της λυρική μορφή αφαίρεσης, περνώντας σε μεγάλου μεγέθους ανεξάρτητα σχήματα τα οποία μπορούν να εκτεθούν μαζί κι έτσι να γίνουν αντιληπτά ως τμήματα ενός μεγαλύτερου συνεκτικού συνόλου.
Από άποψη οπτικής και τεχνικής, η Hertoft έχει παραμείνει πιστή στο περιβάλλον της, χρησιμοποιώντας χρώματα χαρακτηριστικά της σκανδιναβικής τεχνοτροπίας, που προέρχονται από ιθαγενή φυτά και χρησιμοποιούνται για τη βαφή υλικών όπως το μαλλί, το βαμβάκι και το λινάρι. Επιθυμώντας να προαγάγει την πολιτιστική της κληρονομιά και να τη φέρει στο προσκήνιο, προσχώρησε το 1972 στους Χρωματιστές, έναν σύλλογο που της άνοιξε πολλές πόρτες. Το 1989 διορίστηκε πρόεδρος του συλλόγου και εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία αυτή για να δημιουργήσει ένα θετικό ρεύμα μέσω συνεργασιών, εκθέσεων και εκδόσεων. Οι γνώσεις της σχετικά με την πολιτιστική υποδομή της Δανίας, τις οικονομικές ευκαιρίες (ιδρύματα και χορηγίες) και το εκτενές δίκτυο γνωριμιών της στις σκανδιναβικές χώρες έπαιξαν καίριο ρόλο στην επιτυχία της.
Η διττή ιδιότητα της Nanna Hertoft ως υφάντριας και εικαστικού είχε ως αποτέλεσμα να της εμπιστευτούν διάφορες θέσεις ευθύνης, μεταξύ των οποίων θέσεις και σε διάφορες επιτροπές: στο συμβούλιο χειροτεχνίας της Δανίας (1978-1984), στην επιτροπή για τις τέχνες και τη χειροτεχνία του Statens Kunstfond (Ίδρυμα Τεχνών της Δανίας) (1981-1983), στο ακαδημαϊκό συμβούλιο (1990-1994), ενώ από το 1996 διατηρεί θέση στο συμβούλιο των αντιπροσώπων του Statens Kunstfond. Έχει λάβει πολλές υποτροφίες και τιμητικές διακρίσεις, όπως το μετάλλιο Eckersberg το 1987, η ταξιδιωτική υποτροφία Tagea Brandt το 1991 και η υποτροφία Anne Marie Telmányis το 1995.
