Ο Nunzio Di Stefano γεννήθηκε στο Cagnano Amiterno του Abruzzo το 1954. Σπούδασε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Ρώμης υπό την καθοδήγηση του Toti Scialoja. Το 1973, έστησε ένα ατελιέ εκεί όπου βρισκόταν κάποτε η γκαλερί Pastificio Cerere στη συνοικία San Lorenzo στη Ρώμη, όπου εργάζονταν επίσης οι Bruno Ceccobelli, Gianni Dessì, Giuseppe Gallo, Piero Pizzi Cannella και Marco Tirelli.
Ο Nunzio επεδίωκε να δώσει μια θέση στο καλλιτεχνικό του έργο, εξερευνώντας την πορώδη σχέση της ζωγραφικής με τη γλυπτική. Οι χώροι αναστρέφονται, μοιράζονται και υβριδοποιούνται, προκαλώντας αρχικά στον θεατή μια σύγχυση, η οποία σύντομα δίνει τη θέση της στη μελετημένη αντίληψη και προσοχή. Τα γλυπτά του Nunzio είναι έργα τα οποία αναλύεις περιδιαβαίνοντας και αφιερώνεις χρόνο για να τα εκτιμήσεις —έτσι βιώνεις μαζί τους μια ολοκληρωμένη εμπειρία.
Η πρώτη ατομική έκθεση του Nunzio στην Galleria Spatia στο Bolzano το 1981 σηματοδότησε την έναρξη μια μακράς σειράς έργων, η οποία υπογράμμισε την ενασχόληση και τον πειραματισμό του καλλιτέχνη με τα υλικά και τη γλυπτική. Χαρακτηριστικό παράδειγμα απετέλεσε η έκθεσή του το 1984 με τα πρώτα μεγάλα του γλυπτά από γύψο στην Galleria L’Attico στη Ρώμη. Η πρώτη του έκθεση στη Βόρεια Αμερική έλαβε χώρα στην γκαλερί Annina Nosei στη Νέα Υόρκη το 1985. Τον επόμενο χρόνο, η Galleria L’Attico παρουσίασε τα πρώτα του έργα με ξύλο και μόλυβδο, μερικά εκ των οποίων έφτασαν αργότερα έως την 42η Μπιενάλε της Βενετίας, όπου ο Nunzio πήρε το βραβείο του καλύτερου νέου καλλιτέχνη για το 2000.
Στα τέλη του 20ού αιώνα, ο Nunzio ταξίδεψε πολύ και εκμεταλλεύτηκε τις περισσότερες από τις αναρίθμητες ευκαιρίες που είχε: στη Νέα Μπιενάλε του Παρισιού (1985)· στην έκθεση L’Italie aujourd’hui στο Εθνικό Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης στη Νίκαια (1985)· στις εκθέσεις Nuove trame dell’arte στο Castello Colonna και Anni Ottanta στη Δημοτική Πινακοθήκη της Μπολόνια (1985)· στην έκθεση Aspekte der Italienischen Kunst σε διάφορες πόλεις της Γερμανίας (1986)· στην 11η Quadriennale στη Ρώμη και στην 6η Μπιενάλε του Σίδνεϊ (1986)· στην έκθεση Los Nuevos Romanos στο Santiago de Compostela και στη Μαδρίτη· στην έκθεση Prospekt ‘89 στη Φρανκφούρτη (1989)· στην έκθεση Roma interna στο μουσείο μοντέρνας τέχνης Museum moderner Kunst Stiftung Ludwig στη Βιέννη (1991)· και στην 3η Μπιενάλε της Κωνσταντινούπολης (1992). Επιπλέον, ο Nunzio πέρασε μια ιδιαίτερα καρποφόρα περίοδο στην Ιαπωνία, όπου —μεταξύ άλλων— διοργάνωσε μια ατομική έκθεση στα εγκαίνια της γκαλερί Kodama στην Οσάκα το 1994, και εμφανίστηκε στην Μπιενάλε Fujisankei το 1995. Το γλυπτό του Ombre αποκτήθηκε από το υπαίθριο μουσείο Hakone Open Air Museum και κέρδισε το βραβείο αριστοτεχνίας.
Η νέα χιλιετία, ωστόσο, δεν στερήθηκε εκδηλώσεων. Ξεκίνησε με μια ατομική έκθεση στην Galleria Fumagalli στο Bergamo (2000) και συνέχισε με μια ευρεία γκάμα εκθέσεων: στην γκαλερί Giorgio Persano στο Τορίνο· ατομική έκθεση στην Galleria dello Scudo στη Βερόνα (2005)· ανθολογικές εκθέσεις στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στη Ρώμη, υπό την επιμέλεια του Danilo Eccher, στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Βελιγραδίου και στην Κροατική Ένωση Καλλιτεχνών στο Ζάγκρεμπ (όλα από το 2006 έως το 2007)· ατομική έκθεση στο Μουσείο Biedermann στο Donaueschingen της Γερμανίας (2012)· στο Museo Riso στο Παλέρμο και στην Pinacoteca di Teora στην Ιταλία (2016). Το 2018, η Galleria Casamadre στη Νάπολη προσέφερε τον χώρο της για την ατομική του έκθεση Nunzio – Giallo di Napoli Nero pece Blu cobalto.
Σήμερα, ο Nunzio ζει και εργάζεται στη Ρώμη και στο Τορίνο.
