Ο Pawl Carbonaro —ο οποίος, κατά δήλωσή του, μεγάλωσε στο εργαστήριο του πατέρα του— ζούσε μέσα σε καλλιτεχνική και δημιουργική ατμόσφαιρα από τη νηπιακή του ηλικία. Δεν είναι περίεργο που έχει γίνει ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους καλλιτέχνες της Μάλτας και βοήθησε στην έλευση μιας εποχής μοντερνισμού, σε μια περίοδο κατά την οποία το εθνικό πολιτιστικό τοπίο είχε άμεση ανάγκη για ανανέωση.
Αφού τον εκπαίδευσε ο πατέρας του κατά τα νεανικά του χρόνια και αφού εγκατέλειψε την τοπική ακαδημία τέχνης μετά από τρεις μήνες απογοητευτικών μαθημάτων, ο Carbonaro εγγράφηκε στην Accademia di Belle Arti στη Φλωρεντία (1974-1979). Προκειμένου να το καταφέρει αυτό, χρειάστηκε να παραιτηθεί από την τράπεζα στην οποία εργαζόταν για να χρηματοδοτεί το πάρεργό του, την καλλιτεχνική του δραστηριότητα. Η κίνηση αυτή ήταν ριψοκίνδυνη, αν αναλογιστεί κανείς ότι εκείνη την περίοδο η Ιταλία ζούσε υπό τον φόβο της αναρχικής ομάδας των Ερυθρών Ταξιαρχιών και των πολεμικών τακτικών τους. Η αποφοίτηση του Carbonaro και ο θάνατος του πατέρα του τον έκαναν να επιστρέψει στο νησί του για να θρηνήσει το αγαπημένο του πρόσωπο και μέντορά του.
Καθώς ανέκαθεν ήταν τοπιογράφος και χαράκτης κατά βάθος, η φύση δεν εγκατέλειψε ποτέ το πινέλο του, παρότι στη συνέχεια στράφηκε στην αφαίρεση. Καθώς οι γραμμές χάνονται στο παραστατικό στοιχείο, εύκολα παρατηρεί κανείς την ερμηνεία του οργανισμικού στοιχείου του θέματος σε αυτό της κίνησης, με τις πινελιές να αυξάνουν σε ένταση, αυτοπεποίθηση και εκφραστικότητα. Η βασανισμένη γη και η ταραγμένη θάλασσα δεν απέχουν ποτέ πολύ από το αφηρημένο λεξιλόγιό του. Είναι σαν η αστάθεια των πρώιμων τοπίων του, που εμπνέεται από τον Σεζάν, να κατέρρευσε, αφήνοντας στο κατόπι της αποδιοργανωμένα μοτίβα που δεν μεταδίδουν καμία αίσθηση αναπαράστασης. Το φυσικό συναίσθημα διατηρείται χάρη στην επιλογή της παλέτας του καλλιτέχνη, που κυμαίνεται από τις έντονες γήινες έως τις βαθιές ναυτικές αποχρώσεις.
