Ο Salvatore Fiume γεννήθηκε στο Comiso της Σικελίας το 1915. Σε ηλικία 16 ετών, του χορηγήθηκε υποτροφία για να φοιτήσει στο Βασιλικό Ινστιτούτο Εικονογράφησης Βιβλίων στο Urbino, όπου τελειοποίησε τις δεξιότητές του στη λιθογραφία, στη μεταξοτυπία, στη χαρακτική και στην ξυλογραφία. Λίγο μετά την αποφοίτησή του το 1936, μετακόμισε στο Μιλάνο, όπου ανέπτυξε αμέσως φιλικές σχέσεις με τοπικές προσωπικότητες του πολιτισμού και της διανόησης. Δύο χρόνια αργότερα, μετακόμισε και πάλι, αυτήν τη φορά στην Ivrea, για να γίνει καλλιτεχνικός διευθυντής ενός πολιτιστικού περιοδικού που ήταν υπό την εποπτεία του Adriano Olivetti.
Παρά την απόφασή του να γίνει ζωγράφος, εκείνη την περίοδο έκανε μια μικρή παράκαμψη για να δημοσιεύσει το πρώτο του λογοτεχνικό έργο —Viva Gioconda! (1943) — σε συνεργασία με τους εκδότες Bianchi-Giovini, οι οποίοι είχαν έδρα το Μιλάνο. Όντας ιδιαίτερα απογοητευμένος από τα πράγματα στα οποία αφιέρωνε τον χρόνο του, ο Fiume εγκατέλειψε την Ivrea για να εγκατασταθεί στο Canzo. Αφού εγκατέστησε το ατελιέ και το σπίτι του σε ένα μεταξουργείο του 19ου αιώνα, έστρεψε την προσοχή του στη ζωγραφική, δημιουργώντας έργα εμπνευσμένα από τους μεγάλους δασκάλους της Αναγέννησης, στα οποία προσέθεσε τη δική του μεταφυσική διάσταση. Επιπλέον, δημιούργησε μια διάσημη σειρά έργων εμπνευσμένων από την ισπανική λαογραφία με τίτλο Francisco Queyo —έναν καλλιτέχνη gitano, ο οποίος ανήκε πλήρως στη σφαίρα της φαντασίας του Fiume.
Για τον Fiume, αυτή η ιδιαίτερα παραγωγική περίοδος απέδωσε καρπούς με τη μορφή των πρώτων του εκθέσεων στην καριέρα του: στις Galleria Gussoni και Galleria Borromin (1949) στο Μιλάνο. Η τελευταία έκθεση είχε ως αποτέλεσμα την πώληση των σειρών έργων Cities of Statues και Islands of Statues στη Συλλογή Jucker και στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης (MoMA) στη Νέα Υόρκη.
Τρία χρόνια αργότερα, ο Fiume έκανε άλλη μια επαγγελματική παράκαμψη· αυτήν τη φορά στον κόσμο του θεάτρου. Ακολουθώντας τις συμβουλές του Αλμπέρτο Σαβίνιο, ο Fiume δοκίμασε τις δυνάμεις του ως σκηνογράφος· ένα πείραμα που τον οδήγησε σε μια μακρά και επιτυχημένη καριέρα. Από το 1952 έως το 1992, ο καλλιτέχνης εργάστηκε σε μια ευρεία γκάμα παραγωγών, όπως στις εξής: Η σύντομη ζωή του de Falla για τη Σκάλα του Μιλάνου (1952), το μπαλέτο του Μπετόβεν Τα πλάσματα του Προμηθέα (1952), Μήδεια του Cherubini (1953), Η Φλόγα του Respighi (1954), Καπουλέτοι και Μοντέκκοι του Μπελίνι για το Teatro Massimo στο Παλέρμο (1954), Νόρμα του Μπελίνι (1955), Άιντα του Βέρντι για το Κόβεντ Γκάρντεν (Covent Garden) του Λονδίνου (1957), Ναμπούκο του Βέρντι (1958), Γουλιέλμος Τέλλος του Ροσίνι (1965) και The Night Bell του Ντονιτσέτι για την Όπερα του Μόντε Κάρλο (1992).
Η δεκαετία του 1960 ήταν η αφετηρία για τις ανθολογικές εκθέσεις και τις ρετροσπεκτίβες. Το 1962, η Γερμανία φιλοξένησε μια περιοδεύουσα έκθεση με πάνω από 100 έργα τέχνης του Fiume. Το 1974, μια ρετροσπεκτίβα διοργανώθηκε στο Palazzo Reale στο Μιλάνο. Τον επόμενο χρόνο, ο Fiume προθυμοποιήθηκε να αναζωογονήσει με δικά του έξοδα τη μικρή κωμόπολη Fiumefreddo Bruzio στην Καλαβρία με ορισμένα από τα έργα τέχνης του. Το 1985, ο καλλιτέχνης διοργάνωσε μια μεγάλη έκθεση στο μουσείο Castel Sant’Angelo στη Ρώμη. Το 1987, μια έκθεση του Fiume με τίτλο De Architectura Pingendi εγκαινιάστηκε από τον πρίγκιπα Ρενιέ του Μονακό στο ιστορικό κτίριο Sporting D’Hiver. Το 1991, ο καλλιτέχνης παρουσίασε αρχιτεκτονικά του έργα στη διεθνή έκθεση αρχιτεκτονικής στην Τριενάλε του Μιλάνου, και το 1992 διοργάνωσε έκθεση στη Βίλα των Μεδίκων στη Ρώμη. Το 1998, το κάστρο Gualtieri κοντά στη Reggio Emilia φιλοξένησε τη δική του προσωπική ανθολογική έκθεση. Μια μεγάλη έκθεση με τίτλο Salvatore Fiume: myths, hypotheses, metaphors έλαβε χώρα στο Canzo το 2001. Τα Ινστιτούτα Ιταλικού Πολιτισμού στο Βίλνιους και στη Βαρσοβία φιλοξένησαν ρετροσπεκτίβες για το έργο του καλλιτέχνη το 2006. Τον επόμενο χρόνο, έλαβε χώρα στο Arezzo η μεγαλύτερη ανθολογική έκθεση για τον καλλιτέχνη μέχρι σήμερα. Το 2011, διοργανώθηκε η πιο πολυδιάστατη ρετροσπεκτίβα που έχει γίνει μέχρι σήμερα στο Spazio Oberdan στο Μιλάνο, με τίτλο Salvatore Fiume: a non-conformist of the 20th century.
Ο Fiume ανέπτυξε ένα ενδιαφέρον για τη γλυπτική σχετικά αργά, το 1976, ενώ η πρώτη έκθεση με γλυπτά του διεξήχθη στην Galleria L’Isola στο Μιλάνο. Η τελευταία έκθεση που ήταν αφιερωμένη στα γλυπτά του έλαβε χώρα το 1995 στο κτίριο Centro Allende στη La Spezia.
Ο Fiume απεβίωσε το 1997. Το 2003, ιδρύθηκε το ίδρυμά του, το οποίο βρίσκεται στο παλιό του ατελιέ και σπίτι του στο Canzo.
