Ο Salvo γεννήθηκε Salvatore Mangione στο Leonforte της σικελικής επαρχίας της Enna το 1947. Το 1956, η οικογένειά του μετακόμισε από την Κατάνια στο Τορίνο, το οποίο έμελλε να γίνει η πόλη της ζωής του. Ο Salvo άρχισε να ασχολείται με τη ζωγραφική στις αρχές της δεκαετίας του 1960 και έβγαζε τα προς το ζην πουλώντας μικρής αξίας πορτρέτα, τοπία και αντίγραφα του Ρέμπραντ και του Βαν Γκογκ. Το 1963, συμμετείχε στην 121η Έκθεση της Κοινωνίας για την Προώθηση των Καλών Τεχνών αντιγράφοντας ένα σκίτσο του Λεονάρντο ντα Βίντσι, δείχνοντας από νωρίς το ενδιαφέρον του για την επανερμηνεία των έργων της Αναγέννησης, το οποίο θα διατηρούσε καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του.
Από μικρή ηλικία, ο Salvo ασχολήθηκε με το κίνημα της Arte Povera (Φτωχή Τέχνη), όπως αυτό είχε διαμορφωθεί στο Τορίνο της δεκαετίας του 1960. Αφού συμμετείχε σε φοιτητικές διαδηλώσεις στο Παρίσι το 1968, ο καλλιτέχνης επέστρεψε στο Τορίνο έχοντας αντλήσει έμπνευση από το πάθος για επανάσταση, και άρχισε να συναναστρέφεται μέλη του κινήματος της Arte Povera, όπως τους Giuseppe Penone και Germano Celant. Εκείνη την περίοδο, μοιράστηκε ένα ατελιέ με τον Alighiero Boetti, με αποτέλεσμα ο ένας να επηρεάσει το έργο του άλλου. Από μια καθαρά καλλιτεχνική οπτική γωνία, το έργο του Salvo —που βασιζόταν στο κείμενο— έμοιαζε να σχετίζεται περισσότερο με την εννοιολογική τέχνη, ειδικά αυτή των Joseph Kosuth, Robert Barry και Sol LeWitt, την οποία χρησιμοποίησε για να αμφισβητήσει την ίδια του την ταυτότητα μέσω απροκάλυπτα ναρκισσιστικών κινήσεων —η υπογραφή σε ένα από τα μαρμάρινα έργα του αναφέρει απλώς «Io sono il migliore» (Είμαι ο καλύτερος). Πράγματι, η αναζήτηση του εαυτού και της ναρκισσιστικής αυτο-ικανοποίησης, μαζί με τη σχέση του με το παρελθόν και την ιστορία του πολιτισμού, απετέλεσαν ζωτικής σημασίας μέρη της μετέπειτα έρευνάς του.
Το 1973, ο Salvo έλαβε μια καθοριστική απόφαση: απομακρύνθηκε από την εννοιολογική τέχνη και κινήθηκε προς τη ζωγραφική, ένα μέσο στο οποίο παρέμεινε πιστός για το υπόλοιπο της ζωής του. Οι δημιουργίες του έγιναν πολύχρωμα μεταφυσικά τοπία φύσης και αστικά τοπία, τα οποία θύμιζαν όχι μόνο τα έργα του Τζόρτζιο ντε Κίρικο, αλλά και αυτά των Ραφαήλ, Cosmè Tura και άλλων μεγάλων δασκάλων του 15ου αιώνα. Η χρονικότητα, ως αντικείμενο και ως αφήγημα, εμφανίστηκε περίπου την ίδια περίοδο, και εκδηλώθηκε με ευφάνταστα λογοπαίγνια στους τίτλους, ενώ πολλά από τα έργα του καλλιτέχνη πήραν τα ονόματα εποχών, μηνών ή ωρών της ημέρας.
Ο Salvo διοργάνωσε μια γκάμα ατομικών εκθέσεων, όπως: στο Μουσείο Folkwang της Έσσης (1977)· στον Mannheimer Kunstverein (1977)· στο Kunstmuseum Lucerne (1983)· στο μουσείο Boijmans Van Beuningen του Ρότερνταμ (1988)· στο Musée d’Art Contemporain στη Nîmes (1988)· στη Villa delle Rose στην Μπολόνια (1998)· στην Γκαλερί Μοντέρνας και Σύγχρονης Τέχνης στο Μπέργκαμο (2002)· στη Δημοτική Πινακοθήκη Μοντέρνας και Σύγχρονης Τέχνης στο Τορίνο (2007)· στο μουσείο MASI – Museo d’Arte della Svizzera Italiana στο Λουγκάνο, με τον Alighiero Boetti (2017). Επίσης, συμμετείχε στην documenta 5 (1972) καθώς και στην Μπιενάλε της Βενετίας το 1976 και το 1988.
Ο Salvo απεβίωσε το 2015. Σύμφωνα με οδηγίες του, η μαρμάρινη επιγραφή «Salvo è vivo» (Ο Salvo ζει) (1973) αναποδογυρίστηκε και αποκάλυψε την πίσω όψη της «Salvo è morto» (Ο Salvo είναι νεκρός). Το 2016, η γκαλερί Mehdi Chouakri στο Βερολίνο διοργάνωσε την έκθεση Salvo è vivo —ένα αφιέρωμα στον καλλιτέχνη με έργα των Χάρις Επαμεινώνδα, Douglas Gordon και Morgan Tschiember, Jonathan Monk, Claudia και Julia Müller, Bernd Ribbeck και Francesco Vezzoli. Τον ίδιο χρόνο, τα Αρχεία Salvo ιδρύθηκαν στο Τορίνο και διοργάνωσαν μια έκθεση έργων του Jonathan Monk αφιερωμένα στον Salvo. Το 2017, μια διπλή ατομική έκθεση για τους Salvo και Alighiero Boetti διοργανώθηκε στο μουσείο MASI στο Λουγκάνο, υπό την επιμέλεια της Bettina Della Casa, ενώ τον επόμενο χρόνο, η έκθεση L’Almanach 18 στο μουσείο Consortium στην Ντιζόν φιλοξένησε ένα δωμάτιο με έργα του Salvo. Τέλος, ακολούθησαν άλλες δύο προσωπικές εκθέσεις: στην γκαλερί Norma Mangione στο Τορίνο το 2019 και στην γκαλερί Gladstone στη Νέα Υόρκη το 2020.
