Ο Tano Festa γεννήθηκε στη Ρώμη το 1938. Δύο ήταν οι αφετηρίες για την καλλιτεχνική του καριέρα: η πρώτη όταν ήταν έξι ετών και ο πατέρας του τον ενθάρρυνε να ξεκινήσει τη ζωγραφική ως χόμπι· η δεύτερη όταν εισήχθη στο Ινστιτούτο Τεχνών στη Ρώμη για να σπουδάσει ζωγραφική και φωτογραφία, απ’ όπου και αποφοίτησε το 1957. H χειρονομιακή ζωγραφική είχε μια αδιαμφισβήτητη επίδραση στον νεαρό Festa, ο οποίος ανέφερε τους Twombly, Matta, Tobey, de Kooning και Πόλοκ ως τις επιρροές του.
Η πρώτη του ευκαιρία να εκθέσει έργα του εμφανίστηκε το 1959 στην Galleria La Salita στη Ρώμη, στο πλαίσιο ομαδικής έκθεσης με τους Franco Angeli και Giuseppe Uncini. Δύο χρόνια αργότερα στην ίδια γκαλερί, έκανε την πρώτη του ατομική έκθεση. Ωστόσο, η πρώτη του πραγματική ευκαιρία ήταν την περίοδο 1962–1964, όταν συμμετείχε στην έκθεση The New Realism στη Νέα Υόρκη με τους Mario Schifano, Enrico Baj και Mimmo Rotella· ακολούθησε η συμμετοχή του στην Μπιενάλε της Βενετίας.
Λίγο αφού αναδύθηκε στη διεθνή καλλιτεχνική σκηνή, ο Festa θρήνησε για την απώλεια του αδερφού του, Francesco Lo Savio, ο οποίος αυτοκτόνησε σε ξενοδοχείο της Μασσαλίας το 1963. Η τραγωδία αυτή επηρέασε βαθιά το έργο του Festa, ο οποίος άρχισε να ζωγραφίζει με έναν πρωτοφανή, βίαιο τρόπο, βυθίζοντας τα χέρια του απευθείας στην μπογιά. Η φρενίτιδά του έφτασε στο ζενίθ της, λίγο πριν από το ξαφνικό τέλμα. Χωρίς κίνητρο και έμπνευση, ο Festa στράφηκε στα ναρκωτικά, στο αλκοόλ και στα φάρμακα, κάτι που τον οδήγησε στη φτώχεια, στην αβεβαιότητα και στην αδιαφορία. Το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του 1970 χάθηκε για τον καλλιτέχνη λόγω αυτής της σκοτεινής περιόδου. Ωστόσο, ευτυχώς, μια πρόσκληση στην Μπιενάλε της Βενετίας το 1980 αναζωπύρωσε την καλλιτεχνική του σπίθα και οδήγησε στη δημιουργία του κύκλου έργων Coriandoli. Σύντομα, ακολούθησαν νέες ευκαιρίες, όπως η έκθεση Artisti Italiani 1950–1983 το 1982, που στήριζε αυτήν τη νέα καλλιτεχνική δυναμική.
Μετά από μια πρώιμη περίοδο που χαρακτηριζόταν από γεωμετρικές γκρίζες και μονοχρωματικές συνθέσεις, ο Festa στράφηκε από τη γραφική έρευνα στην εκφραστική ισχύ. Για τον σκοπό αυτόν, ασχολήθηκε με αντικείμενα της καθημερινής ζωής, των οποίων οι πρακτικές λειτουργίες τροποποιούνταν μέσω της ζωγραφικής. Οι πόρτες, τα παράθυρα και τα παραθυρόφυλλα διατηρούσαν σημαντική θέση στο έργο του. Αυτή η επιλογή αντικειμένων είναι, ασφαλώς, σημαντική, καθώς συμβολίζει τη χωρική επικοινωνία και τη μετάβαση από το ένα αντικείμενο στο άλλο. Με τη μετατροπή τους σε εικόνες, ο Festa τα απομακρύνει από τον λειτουργικό, αν όχι από τον συμβολικό σκοπό τους: ο ψευδαισθητικός χώρος της ζωγραφικής εξακολουθεί να είναι αυτός που βιώνει ο θεατής ως αντιληπτική μετάβαση —μα μόνο μέσω της ανατροπής. Ο διαρκής διάλογος του Festa με τον Μιχαήλ Άγγελο ήταν εξίσου διάχυτος. Παρότι φαίνεται να στρέφεται στην ποπ κουλτούρα, οι πολυάριθμες αναφορές στον μεγάλο Ιταλό δάσκαλο της ζωγραφικής αναδεικνύουν μια κληρονομιά που αξίζει να γίνει αντικείμενο οικειοποίησης και να αποκτήσει νέες προοπτικές.
Ενώ συνήθως σχετίζεται με το κίνημα της ποπ αρτ, όπως αυτό διαμορφώθηκε στη Ρώμη, ο Tano Festa είναι αδιαμφισβήτητα ένας καλλιτέχνης ανατροπών και εκτροπών, αλλά όχι πάντα με την αναμενόμενη έννοια. Η ιταλική ποπ αρτ εμμένει όντως στην έννοια του «popular» (δημοφιλής). Ενώ οι Αμερικανοί εστιάζουν στα προϊόντα και στις μάρκες, οι Ιταλοί καταναλώνουν —μερικές φορές ακόμα και κυριολεκτικά— εικόνες πολιτισμού κάθε μέρα. Ο Festa χρησιμοποίησε το παράδειγμα των συσκευασιών σοκολάτας με εικόνες της Μόνα Λίζα. Καθώς ο πολιτισμός γινόταν ολοένα και πιο βιομηχανοποιημένος και εμπορευματοποιημένος, ο Festa και οι συνάδελφοί του προτίμησαν να επαναχρησιμοποιήσουν τα στοιχεία της αναγεννησιακής τέχνης ως διαφημίσεις και όχι τις ίδιες τις διαφημιστικές εικόνες.
Στις πιο αξιοσημείωτες ατομικές και ομαδικές του εκθέσεις συγκαταλέγονται οι εξής: 5 pittori – Roma 60: Angeli, Festa, Lo Savio, Schifano e Uncini, Galleria La Salita, Ρώμη (1960)· Vitalità del negativo nell’arte italiana 1960/70, Palazzo delle Esposizioni, Ρώμη (1970)· Μπιενάλε Βενετίας (1964, 1978, 1980, 1984, 1993, 1995 και 2013)· The Italian Metamorphosis, 1943–1968, Μουσείο Γκούγκενχαϊμ, Νέα Υόρκη (1994)· Minimalia: An Italian Vision in 20th Century Art, Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης (MoMA), Νέα Υόρκη (1999)· Italics. Arte Italiana fra Tradizione e Rivoluzione, 1968–2008, Palazzo Grassi, Ίδρυμα François Pinault, Βενετία (2008) και Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Σικάγο (2009).
