Ο Valerio Adami γεννήθηκε το 1935 στην Μπολόνια. Συχνά θεωρείται ο Ιταλός ζωγράφος με τις πιο σαφείς και γνωστές γαλλικές επιρροές. Αρχικά, εκπαιδεύτηκε στο εργαστήριο του Felice Carena. Λίγο αργότερα, πήγε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Brera στο Μιλάνο, για να σπουδάσει ζωγραφική, κυρίως αρχαία και νεοκλασική. Αφού αποφοίτησε, απέκτησε θέση στο ατελιέ του Achille Funi, όπου εργάστηκε από το 1951 έως το 1954, ζωγραφίζοντας για περίπου οκτώ ώρες ημερησίως και μοιραζόμενος τα πρώιμα έργα του που αντλούσαν έμπνευση από τον εξπρεσιονισμό με συναδέλφους και ομότιμούς τους. Ωστόσο, ο Adami γρήγορα άφησε πίσω του αυτές τις επιρροές και διαμόρφωσε τη δική του μοναδική εικαστική ταυτότητα. Το ύφος του μπορεί να περιγραφεί συνοπτικά ως χρωματιστά σχέδια με παχιά, μαύρα περιγράμματα, που αντιμετωπίζονταν ως μονότονες αποχρώσεις και στερούνταν σκιάσεων. Ήταν υπερρεαλιστής όσον αφορά τις ιστορικές του επιρροές, μα είχε ένα ύφος που θυμίζει εικονογράφηση βιβλίων κόμιξ, υαλοτεχνία εκκλησίας και ιαπωνικές γκραβούρες, οι οποίες είχαν μεγάλη απήχηση στους καλλιτεχνικούς κύκλους από τότε που εμφανίστηκαν κατά τα τέλη του 19ου αιώνα.
Το 1955, ο Adami επισκέφτηκε το Παρίσι για πρώτη φορά, κάτι που σηματοδότησε την αρχή της σχέσης αγάπης που θα είχε με τη γαλλική πρωτεύουσα. Έκτοτε, ο χρόνος του μοιραζόταν μεταξύ της Ρώμης και της Πόλης του Φωτός, όπου συναναστρεφόταν όλη την αφρόκρεμα των αβάν-γκαρντ διανοούμενων.
Κατά τη δεκαετία του 1970, ο Adami αναδύθηκε ο βασικός εκπρόσωπος του κινήματος la nouvelle figuration χάρη στο μοναδικό του εικονογραφικό ύφος, το οποίο συνεχίζει να αναπτύσσεται και να εντείνεται. Τα κορεσμένα και άφθονα χρώματα δεν αφήνουν περιθώρια για αμφισβήτηση ή μη ολοκλήρωση. Πρέπει κανείς να κοιτάξει πέρα από την παραστατική φύση του έργου του για να κατανοήσει τις εικόνες του ως διορατικές αναδιαμορφώσεις παρά ως εικαστικές αναφορές. Οι πίνακές του αποτελούν δηλώσεις: για τη λογοτεχνία, τα ταξίδια, την ποίηση και τη μουσική, μα προπαντός για την προσωπική και συλλογική μνήμη. Έτσι προέκυψαν τα πορτρέτα αναγνωρισμένων προσωπικοτήτων (Τζέιμς Τζόις, Φρόιντ, Βάλτερ Μπένγιαμιν) και οι απεικονίσεις ιστορικών γεγονότων και τοπίων (Γαλλική Επανάσταση).
Βολιδοσκοπώντας το συλλογικό ασυνείδητο, ο Adami έγινε ένα ενδιαφέρον αντικείμενο έρευνας για εξέχοντες θεωρητικούς της αισθητικής, όπως o Ζακ Ντεριντά, o Ζιλ Ντελέζ ή o Ζαν-Φρανσουά Λιοτάρ. Ο τελευταίος, μάλιστα, διέκρινε το έργο του Adami σε χρονολογικά κεφάλαια: δεκαετία του 1960· δεκαετία του 1970 και οι συνέπειες του καταναλωτισμού στο σώμα και στον νου· δεκαετία του 1980 και η μοντερνιστική αναγέννηση· και οι αναμνήσεις της αγάπης, η μεταμόρφωση της επιθυμίας και τα μνημεία του αποχωρισμού και του θανάτου.
Η κυρίαρχη ποιότητα του συνολικού του έργου έχει τιμηθεί σε αναρίθμητες περιπτώσεις ανά τον κόσμο, όπως στη μνημειώδη ρετροσπεκτίβα του στο Κέντρο Ζoρζ Πομπιντού το 1985 ή στον εκθεσιακό χώρο Grand Palais το 2008, αποδεικνύοντας ότι το Παρίσι τον αποδέχτηκε τόσο όσο και ο ίδιος την πόλη.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ο καλλιτέχνης έκανε μια αξιοσημείωτη στροφή σε μεγάλης κλίμακας έργα, ξεκινώντας από αυτό στη First National City Bank στο Μάντισον του Ουισκόνσιν (1973–1974). Ακολούθησαν τα εξής: το έργο υαλοτεχνίας για την περιοχή του Vitry-sur-Seine (1985)· το έργο για το Théâtre du Châtelet στο Παρίσι (1989)· μνημειώδεις πίνακες για τον σταθμό Gare d’Austerlitz του Παρισιού (1992)· και έργα για το ξενοδοχείο Park Hyatt Tower Hotel στο Τόκιο (1993–1994).
Προς το τέλος της καριέρας του, ο Adami επικεντρώθηκε στην ίδρυση ενός ιδρύματος αφιερωμένου στη ζωγραφική στη Meina της Ιταλίας.
