Ο Vasco Montecchi γεννήθηκε στο Castagneto di Baiso, στη Reggio Emilia, το 1938. Έχοντας περάσει μια γεμάτη ερεθίσματα παιδική ηλικία σε ένα επαρχιακό, ορεινό τοπίο, ο Montecchi επηρεάστηκε άμεσα από το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, που τον εξανάγκασε —14 ετών τότε— να μεταναστεύσει και να μάθει τέχνες στη Ζυρίχη, στο Στρασβούργο, στην Ανδόρα και στο Μπορντό. Εκπαιδεύτηκε ως λιθοδόμος, διακοσμητής και ξυλουργός, τομείς που του επέτρεψαν να ικανοποιήσει την αγάπη του για την αισθητική, καθώς και να ζωγραφίζει συνεχώς. Οι εμπειρίες του από το εξωτερικό επηρέασαν το ύφος του και δεν προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι επέλεξε τη γλυπτική ως μέσο έκφρασης.
Όπου και να ταξίδεψε, γινόταν μάρτυρας της καταστολής της φύσης από την ανθρωπότητα, καθώς και της εκκολαπτόμενης σύγκρουσης που αυτή συνεπαγόταν. Χρησιμοποίησε μια οργανική γλώσσα, η οποία εφαρμόστηκε σε αναγνωρισμένες καλλιτεχνικές δημιουργίες. Τα υλικά που ήταν στη διάθεση του Montecchi —τερακότα, ψαμμίτης, λευκό μάρμαρο Carrara, μάρμαρο Bardiglio, μάρμαρο Τοσκάνης στο χρώμα του φουντουκιού, ροζ μάρμαρο Πορτογαλίας, κόκκινο μάρμαρο Γαλλίας, πέτρα από τη Βόρεια Αφρική και μάρμαρο Breccia Τουρκίας— του επέτρεψαν να αφηγηθεί μια ιστορία για τις φυσικές τους ιδιότητες, μια μετουσίωση της υλικής τους ισχύος. Καθώς το υλικό γινόταν όλο και πιο ανθεκτικό και επίμονο, ο Montecchi εργαζόταν πάνω σε αέρινα, ελαφριά, κομψά και κυματοειδή σχήματα. Η απτότητα, η χωρικότητα και η συνολική αντίληψη εξερευνήθηκαν και ενισχύθηκαν, ενώ το αντικείμενο διέφευγε του επιθυμητού σημείου θέασης, για να υπάρχει μόνο σε σχέση με το σώμα μέσα στον ίδιο του τον χώρο.
Το 1998, σημειώθηκε ένα συμβολικό άνοιγμα στην καριέρα του Montecchi. Μια ανθολογική έκθεση του καλλιτέχνη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο Στρασβούργο, χάραξε τον δρόμο για το γλυπτό του Forma που προστέθηκε στη μόνιμη συλλογή του θεσμικού οργάνου δύο χρόνια αργότερα.
Επιπλέον, το 2014 σηματοδότησε άλλο ένα σημαντικό σημείο καμπής: τον Οκτώβριο, ένα μουσείο αφιερωμένο στον γλύπτη άνοιξε τις πόρτες του στη γενέτειρά του, το Castagneto di Baiso. Ωστόσο, αυτό δεν ήταν ένα συνηθισμένο μουσείο. Δεδομένου του σχεδίου και του εξωτερικού χώρου του, θα μπορούσε να περιγραφεί ως «οικολογικό μουσείο»· ένα μουσείο που τοποθετήθηκε μέσα στη φύση με μια περιβαλλοντική εγκατάσταση που εκπροσωπείται από μια χαρακτηριστική ιστορική και καλλιτεχνική κληρονομιά, η οποία διαμορφώθηκε από παραδοσιακά στοιχεία. Το μουσείο παρουσιάζει μια γκάμα έργων από το 1975 έως το 2015 —όλα εκτίθενται σε εξωτερικό χώρο— μαζί με εκπαιδευτικές ερευνητικές δραστηριότητες, στις οποίες συμμετέχουν άμεσα φορείς, αλλά και μέλη της τοπικής κοινωνίας. Δεδομένων των γεγονότων που ανάγκασαν τον Montecchi να εγκαταλείψει το χωριό του ως παιδί, αυτό το μουσείο αποτελεί σύμβολο ενός όμορφου καλωσορίσματος.
