Ο Vic Gentils γεννήθηκε στην Ilfracombe το 1919. Σπούδασε στην Antwerpse Koninklijke Academie voor Schone Kunsten μεταξύ 1934 και 1938, συνεχίζοντας την εκπαίδευσή του στο Hoger Instituut της ίδιας ακαδημίας μεταξύ 1940 και 1942. Παρότι συχνά κατατάσσεται στην κατηγορία των υπερρεαλιστών, ο Gentils στην πραγματικότητα ενδιαφερόταν για μια ποικιλία τάσεων που σημάδεψαν τον 20ό αιώνα: τον εξπρεσιονισμό, το Art Informel, τον νέο-υπερρεαλισμό, τον βελγικό νεορεαλισμό. Η συμμετοχή του στην καλλιτεχνική σκηνή εξηγεί τον θεμελιώδη ρόλο του στην ομάδα G-58, την οποία συνίδρυσε με τον συνάδελφό του, τον Βέλγο καλλιτέχνη, Pol Mara.
Οι γνώσεις του για τις εθνικές και παγκόσμιες αβάν-γκαρντ πρακτικές βοήθησαν τον Gentils να βρει τη θέση του μέσα σε αυτήν την πλούσια ιστορία. Πράγματι, ένα συγκεκριμένο έργο του παγίωσε τη θέση του στην καλλιτεχνική ιστορία του Βελγίου. Αφού εγκατέλειψε τη ζωγραφική για τη γλυπτική, ο Gentils δεν λησμόνησε τους ζωγράφους στους οποίους όφειλε το Βέλγιο την πρόσφατη πολιτιστική του κληρονομιά. Ανάγλυφα εμπνευσμένα από τη Louise Nevelson άρχισαν να κάνουν δημοφιλές το έργο του. Ο ίδιος ήταν μεγάλος θαυμαστής του ξύλου ως υλικού και δεν δίσταζε να επαναχρησιμοποιεί τα πιο αναπάντεχα κομμάτια του υλικού, όπως μέρη ενός πιάνου, καρέκλες, πόδια τραπεζιών και καλούπια καπέλων.
Το 1984, δημιούργησε μια τρισδιάστατη επανερμηνεία ενός έργου χαρακτικής του αναγνωρισμένου James Ensor από το 1889 με τίτλο Ensor et ses squelettes veulent se chauffer. Προσθέτοντας το δικό του ευχάριστο μαύρο χιούμορ (το οποίο είχε ως κοινό χαρακτηριστικό με τον Ensor), ο Gentils κατάφερε να αποδώσει τη δική του προσωπικότητα και ευαισθησία σε ένα έργο που τελικά θεωρείται αφιέρωμα. Από τότε και στο εξής, αυτή η παιχνιδιάρικη πλευρά του έργου του έγινε το σήμα κατατεθέν του.
Ο Gentils χρίστηκε αξιωματικός του Τάγματος του Λεοπόλδου και Ιππότης του Τάγματος του Στέμματος. Το 1993, χρίστηκε ιππότης από τον βασιλιά Αλβέρτο Β΄.
Ο Gentils απεβίωσε στο Aalst το 1997.
