Ο Willie Doherty γεννήθηκε το 1959 στο Derry. Κατά τη φοίτησή του στην Πολυτεχνική Σχολή Ulster στο Μπέλφαστ μεταξύ 1978 και 1981, ο Doherty ανέπτυξε ενδιαφέρον για την τέχνη της φωτογραφίας και του βίντεο, η οποία ξεφεύγει από τη χρήση του μέσου ως τεκμηρίου. Έχοντας βιώσει ως παιδί τα γεγονότα της αιματηρής Κυριακής του Derry, «αυτό» που επιδιώκει να καταγράψει ο καλλιτέχνης είναι η εξελισσόμενη συλλογική μνήμη που σχετίζεται με τις Αναταραχές στη Βόρεια Ιρλανδία.
Το πρώιμο έργο του συσχετίζει εικόνες και γλώσσα (λέξεις ή φράσεις) για να αναδείξει τη μεταβλητότητα του νοήματος και το πώς μια πηγή πληροφορίας μπορεί να φωτίσει, να επιβεβαιώσει, να προκαλέσει σύγχυση, να αντικρούσει ή να αναιρέσει την άλλη. Μέσω παράδοξων συσχετισμών, ο Doherty αμφισβητεί αυτό που θυμόμαστε, το πώς και το γιατί. Πιο πρόσφατα, μέσω του έργου του αμφισβητεί το αν με την ιστορία τελικά επιτυγχάνεται τίποτα, αν μαθαίνουμε και διατηρούμε στη μνήμη οτιδήποτε ώστε να βοηθηθούμε σε σημαντικό βαθμό να χτίσουμε το παρόν και το μέλλον μας. Η αμφισβήτηση του ιστορικού αντικτύπου του πόνου και της τραγωδίας είναι τόσο ανατριχιαστική όσο και η ανάλογη καλλιτεχνική του διερεύνηση.
Έχει δώσει έμφαση σε αυτήν την προσέγγιση δημιουργώντας ντοκιμαντέρ με μια αισθητική αφήγησης, η οποία κάνει τον θεατή να συνειδητοποιεί την πολυπλοκότητα της μνήμης. Η σκηνογραφία αποτελεί σημαντικό στοιχείο του ίδιου του έργου. Ο καλλιτέχνης δανείζεται ορισμένες φορές στοιχεία από το φιλμ νουάρ ώστε να μεταδώσει αισθήματα άγχους και κλειστοφοβίας. Πρόσφατα, αυτή η αίσθηση της επαπειλούμενης τραγωδίας επιτυγχάνεται μέσω μονολόγων από αόρατους αφηγητές, τους οποίους γράφει ο καλλιτέχνης αλλά τους εκφωνούν επαγγελματίες.
Ανεξάρτητα από το μέσο, ο Doherty αμφισβητεί (συχνά κυριολεκτικά) την ικανότητά μας να ενθυμούμαστε, τη συλλογική μνήμη και την αξιοπιστία της, ιδίως σε ό,τι αφορά κοινωνικοπολιτικά θέματα. Απέναντι στην αντικειμενικότητα και την αλήθεια τοποθετεί έναν αντίλογο, παράλογα ή τυχαία στοιχεία, σε μια αποτελεσματική υπέρθεση. Ωστόσο, δεν τα διαψεύδει όλα. Μέσω της τέχνης, ο Doherty δίνει τροφή για διάλογο και, μέσα απ’ αυτόν, για αναπόληση – ενδεχομένως υποκειμενική, εν δυνάμει όμως θεραπευτική.
Στης πρόσφατες εκθέσεις του περιλαμβάνονται οι εξής: Where/Dove, Fondazione Modena Arti Visive, Modena, Ιταλία (2020)· ENDLESS, γκαλερί Kerlin, Online Viewing Room (2020)· Shaping Ireland: Landscapes in Irish Art, Εθνική Πινακοθήκη της Ιρλανδίας, Δουβλίνο (2019)· An American City, FRONT International: Cleveland Triennial for Contemporary Art (2018)· Truth: 24 frames per second, Dallas Museum of Art (2017)· Remains, Art Sonje, Σεούλ (2017)· Remains, Ιρλανδικό Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, Δουβλίνο (2016)· Again and Again, CAM – Fundação Gulbenkian, Λισαβόνα (2015), UNSEEN, Museum De Pont, Tilburg (2014) και dOCUMENTA (13), Kassel, Γερμανία(2012).
Ήταν επίσης δύο φορές υποψήφιος για το βραβείο Turner, διοργάνωσε έκθεση στο Art Basel (2013), διοργανώθηκε προς τιμήν του μια διεθνής ρετροσπεκτίβα στο Kunstverein Hamburg και στο Munich Lenbachhaus (2007), ενώ εκπροσώπησε τη Βόρεια Ιρλανδία στην 52η Μπιενάλε της Βενετίας (2007).
Ζει και εργάζεται ακόμα στο Derry, το οποίο αποτελεί τον πυρήνα του έργου του από την εποχή της σύλληψής του.
