Ο Fabrizio Clerici γεννήθηκε στο Μιλάνο το 1913. Η οικογένειά του μετακόμισε στην ιταλική πρωτεύουσα όταν ο Clerici ήταν επτά ετών. Εκεί, ο καλλιτέχνης σπούδασε αρχιτεκτονική στην Ανωτάτη Σχολή Αρχιτεκτονικής, απ’ όπου και αποφοίτησε το 1937. Ως ένα πραγματικό ανοιχτό μουσείο, η Ρώμη ήταν μια ασίγαστη πηγή γνώσης και έμπνευσης για τον καλλιτέχνη· ειδικά τα αναγεννησιακά και μπαρόκ κτίρια. Η Ρώμη του προσέφερε επίσης ευκαιρίες, όπως συνέδρια που διοργανώθηκαν από τον αρχιτέκτονα Λε Κορμπιζιέ, καθώς και μια συνάντηση με τον Αλμπέρτο Σαβίνιο, ο οποίος τον εισήγαγε στο κίνημα του υπερρεαλισμού. Ο Clerici επέστρεψε στο Μιλάνο κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1930.
Η επόμενη δεκαετία αποδείχθηκε ιδιαίτερα παραγωγική για τον καλλιτέχνη. Το 1943, ο Clerici διοργάνωσε την πρώτη του ατομική έκθεση στην γκαλερί τέχνης Cairola στο Μιλάνο, όπου εξέθεσε σχέδια, έργα με νερομπογιά, λιθογραφίες και χαρακτικά. Το 1947, πήρε μια γεύση από τον κόσμο της σκηνογραφίας, όταν εργάστηκε σε παραγωγή για το έργο του Τζορτζ Μπέρναρντ Σω Το επάγγελμα της κυρίας Γουόρεν. Το πείραμα αυτό θα σηματοδοτούσε την αφετηρία μιας μακροχρόνιας καριέρας στο θέατρο, στο μπαλέτο και στην όπερα. Το 1947, ο Clerici συνάντησε για πρώτη φορά τον Lucio Fontana και συνεργάστηκε μαζί του σε ένα αρχιτεκτονικό έργο. Το 1948, εξέθεσε έργο του για πρώτη φορά στην Μπιενάλε της Βενετίας, όπου συνάντησε τον Σαλβαντόρ Νταλί και αναζήτησε επαφές για τις δραστηριότητές του στον χώρο του σχεδίου. Προς το τέλος της δεκαετίας, ο Clerici εικονογράφησε τα πρώτα του βιβλία, συμπεριλαμβανομένων των Bestiario του Leoncillo Leonardi και Ο μακαρίτης Ματτία Πασκάλ του Πιραντέλο.
Ο Clerici επέστρεψε στη Ρώμη κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1940. Η απόφασή του να εγκατασταθεί στην πρωτεύουσα συνέπεσε με την όρεξή του για μεταφυσική έρευνα· έτσι, μελέτησε τις επιστημονικές σπουδές του Αθανάσιου Κίρχερ, τα αναμορφικά ξυλόγλυπτα του Erhard Schön και τις θεωρίες περί προοπτικής του πατέρα Jean-François Niceron. Επιπλέον, επωφελήθηκε από αναρίθμητες ευκαιρίες τόσο ως καλλιτέχνης —εκθέτοντας έργα του στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης (MoMA) στη Νέα Υόρκη και στο Ινστιτούτο Carnegie στο Πίτσμπεργκ— όσο και ως σκηνογράφος. Κατά τη δεκαετία του 1950, ταξίδεψε πολύ, κυρίως στη Μέση Ανατολή. Τα ταξίδια αυτά ενέπνευσαν μια νέα γκάμα μοτίβων και σειρών έργων, όπως τον κύκλο έργων Templi dell’uovo (πίνακες με τέμπερα που απεικονίζουν αρχαιολογικά αντικείμενα με μυθολογική υπόσταση) και αντικατοπτρισμούς. Ορισμένα από αυτά τα έργα παρουσιάστηκαν το 1956 στην Μπιενάλε της Βενετίας. Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1950, η αρχαιολογία αποδείχθηκε ασίγαστη πηγή έμπνευσης για τον καλλιτέχνη, με αντικείμενα της καθημερινότητας να αποκόπτονται εντελώς από αυτήν και να παρουσιάζονται ως ανακτηθέντα τεχνουργήματα.
Η δεκαετία του 1970 διακρινόταν από δύο βασικά εγχειρήματα: μια σειρά έργων εμπνευσμένη από τα ταξίδια του καλλιτέχνη στην Αίγυπτο με τίτλο Theban Variations, και μια σειρά πινάκων και σχεδίων εμπνευσμένα από τον αναγνωρισμένο πίνακα του Arnold Böcklin Isle of the Dead.
Η αναγνώριση του έργου του Clerici αποκρυσταλλώθηκε κατά τις δεκαετίες του 1980 και του 1990, κυρίως μέσα από ρετροσπεκτίβες στη Δημοτική Πινακοθήκη Μοντέρνας Τέχνης στο Palazzo dei Diamanti, στη Φερράρα (1983), στο Palazzo Reale στην Caserta (1987) και στην Εθνική Πινακοθήκη Μοντέρνας και Σύγχρονης Τέχνης στη Ρώμη.
Ο Clerici απεβίωσε στη Ρώμη το 1993. Μετά τον θάνατό του, ιδρύθηκε το Αρχείο Fabrizio Clerici, το οποίο επιμελείται ο μαθητής του Eros Renzetti, σύμφωνα με τις τελευταίες επιθυμίες του καλλιτέχνη.
