Ο Rui Sanchez γεννήθηκε στη Λισαβόνα το 1954. Ξεκίνησε να παρακολουθεί τη σχολή ιατρικής στη Λισαβόνα το 1974, αλλά την εγκατέλειψε στο τρίτο έτος, για να εγγραφεί στο Κέντρο Τέχνης και Οπτικής Επικοινωνίας Ar.Co, όπου παρακολούθησε τη βασική εκπαίδευση. Δυστυχώς για τον καλλιτέχνη, ο οποίος είχε βρει επιτέλους την κλίση του, η αστάθεια της περιόδου της επανάστασης ανάγκασε το Ar.Co να σταματήσει τα μαθήματα. Στα τέλη του καλοκαιριού του 1975, έπειτα από πρόσκληση του αρχιτέκτονα Pedro Vieira de Almeida, ο οποίος ήταν καθηγητής του το προηγούμενο έτος, πήγε στην Bragança, στην περιοχή Trás-os-Montes, για να εργαστεί στο τοπικό γραφείο τεχνικής υποστήριξης. Το φθινόπωρο του 1976, επέστρεψε στο Ar.Co, όπου εγγράφηκε στα εργαστήρια σχεδίου και ζωγραφικής με επικεφαλής εκείνη την περίοδο τους Manuel Costa Cabral και João Hogan αντίστοιχα.
Με την ενθάρρυνση του Robin Fior, που τότε ήταν καθηγητής σχεδίου στο Ar.Co, ο Sanchez πήγε στο Λονδίνο για να συναντήσει αρκετούς ανθρώπους και να διερευνήσει την πιθανότητα να σπουδάσει εκεί. Τον Μάιο του 1977, έγινε δεκτός στο πρώτο έτος του προπτυχιακού προγράμματος του κολεγίου Goldsmiths. Κατά τη διάρκεια των τριών ετών της εκπαίδευσής του στο Λονδίνο, σταμάτησε να ζωγραφίζει και, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου πειραματισμού, εξερεύνησε διάφορα καλλιτεχνικά μέσα και γλώσσες, κυρίως με τη μορφή των εγκαταστάσεων. Επισκεπτόταν τακτικά τα μουσεία της πόλης, κυρίως την Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου, και συσχετίστηκε με σημαντικά ονόματα της τοπικής σκηνής: Michael Craig-Martin, Yehuda Safran, Richard Wentworth, Tony Carter και Sarat Maraj.
Λόγω του αυξανόμενου ενδιαφέροντός του για την αμερικανική τέχνη, υπέβαλε αίτηση για το μεταπτυχιακό καλών τεχνών του Πανεπιστημίου Γέιλ. Αναχώρησε για τις ΗΠΑ τον Αύγουστο του 1980, με υποτροφία από το ίδρυμα Calouste Gulbenkian. Το ερέθισμα της αλλαγής περιβάλλοντος τον έκανε να εστιάσει περισσότερο στη γλυπτική και να αρχίσει να χρησιμοποιεί το ξύλο και τα παράγωγά του ως κύριο υλικό κατασκευής. Όπως και στο Λονδίνο, ήρθε σε επαφή με σημαντικούς καλλιτέχνες της χώρας: Donald Judd, Vito Aconcci, George Trakas και Barry le Va.
Ο Sanchez επέστρεψε στη Λισαβόνα τον Ιούνιο του 1982. Το επόμενο ακαδημαϊκό έτος, άρχισε να διδάσκει στο Ar.Co. Η επιστροφή του συνέπεσε με την εποχή που άρχισε να αναγνωρίζεται στην τοπική σκηνή. Το 1983, συμμετείχε για πρώτη φορά στη Λισαβόνα, στο Ar.Co, σε έκθεση με έργα καθηγητών από το τμήμα ζωγραφικής. Τον Μάιο του 1984, έκανε την πρώτη του ατομική έκθεση με τίτλο Windows, maps, mirrors στην Γκαλερί Σύγχρονης Τέχνης της SNBA. Τον Ιούνιο του 1986, έπειτα από πρόσκληση του Manuel Reis, διακόσμησε το «Frágil», ένα πρωτοποριακό μπαρ στο Bairro Alto, το οποίο, τη δεκαετία του ‘80, αποτελούσε πόλο έλξης ατόμων που συνδέονταν με την τέχνη.
Έκτοτε, πολλές σημαντικές εκθέσεις και έργα έχουν χαρακτηρίσει την καριέρα του Sanchez, όπως, μεταξύ άλλων, τα εξής: 1ο βραβείο στο Prémio Jovem Escultura Unicer, ίδρυμα Serralves (1988)· «Some martyred saints and an un-Catholic figure», Galeria Atlântica, Πόρτο (1990)· συνεργασία με το Artforum (1990)· Drawings, Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης του Ιδρύματος Calouste Gulbenkian (1991)· Body Building, Loja da Atalaia, Λισαβόνα (1992)· Silence to light, Μουσείο Watari, Τόκιο (1992)· γλυπτό από ατσάλι, στάση μετρό Olaias (1998)· ανθολογία σχεδίων, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Funchal, 1999· To Marat σχέδια, Μουσείο Francisco e Henrique Franco (1999)· Sculpture+Drawing, λευκό κιόσκι του μουσείου της πόλης, Λισαβόνα (2000)· αναδρομική έκθεση, Centro de Arte Moderna, ίδρυμα Calouste Gulbenkian, (2001)· το ίδρυμα Calouste Gulbenkian δημιουργεί μετάλλιο για να τιμήσει τα πενήντα χρόνια δημιουργίας του Sanchez (2006)· Solid and Liquid, Μουσείο Porto Santo, Πόρτο (2006)· ανθολογία σχεδίων, περιοδεύουσα έκθεση· Centro Cultural de Lagos, Centro Cultural de Cascais, και Galeria Munícipal de Matosinhos (2006)· (in)forma, μεγάλη έκθεση-ανθολογία, μουσείο του δήμου της Tavira/Palácio da Galeria.
